Sefja met draadwond in de kliniek...

ik straal ze nu elke nacht voor het slapen gaan, in, helpt tot nu toe ook erg goed

Joyce schreef:

ik straal ze nu elke nacht voor het slapen gaan, in, helpt tot nu toe ook erg goed

Oh, haha , moet ik ook maar 'es gaan doen...

Gisteren belde John, de kliniekassistent, dat-ie maandagmiddag nog langs was geweest. Wij waren toen niet thuis en daarom was hij maar over het hek geklommen :< om Sefja even te gaan bekijken. Hij heeft toen nog een korst van de wond gehaald (ook weer zo'n drukking-korst) en vond het er verder wel goed uitzien. Zijn advies was om er iedere dag iets van Calendulazalf o.i.d. op te smeren om het zacht te houden en er verder gewoon niets meer omheen te doen.
Ik vond het wel fijn dat hij nog even contact opnam, gaf me toch een wat betrokkener gevoel dan het 'telegram-mailtje' van de dierenarts . In ieder geval goed om te weten dat mijn vermoeden van het te lang onder verband hebben gestaan wel klopte.

Ik kan niet wachten tot alles echt dicht is en alle korsten weg, zodat we weer een stapje verder kunnen gaan: een wat grotere paddock en misschien eindelijk een (niet al te speels) maatje erbij?

het doet me denken aan jaren terug (oeps nu voel ik me echt oud), toen ik mijn been gebroken had en heel lang in het gips had gezeten, dat doet idd rare dingen met je huid, het klinkt idd logisch dat het van het verband is.
fijn dat het goed gaat en idd wel fijn als je op deze manier bijgepraat word ipv een mailtje.

Er gaan nu iedere dag meer korsten (van de drukking) af, zodat er al flink wat kale, roze plekken op Sefja's pijpbeen zitten. Ben benieuwd of hier witte haren voor in de plaats gaan komen (wat nogal eens gebeurt na drukkingen).

Eindelijk kunnen we deze hele geschiedenis weer een beetje achter ons gaan laten, want we hebben Sefja afgelopen zaterdag weer bij de andere paarden in het PP gelaten! Eerst ging ze heel rustig wat rond lopen scharrelen, maar even later had ze blijkbaar pas echt door dat ze weer VRIJ was want toen ging ze ineens helemaal los, in knetterharde rengalop door het PP, met de andere paarden achter zich aan! We hielden ons hart wel even vast , maar alles ging gelukkig goed. Haar been is blijkbaar weer 'rengalop-proof'. Toch hoop ik dat ze het verder een bééééétje rustiger houdt dan dit :<.
Wel heerlijk om te zien dat ze weer lekker in haar kudde staat en weer de hele dag mee rond kan scharrelen !

Fijn dat het leed geleden is en dat ze weer lekker bij de rest staat.

super zeg, dat alles weer " normaal" is.
het lijkt me erg genieten zo!

super dat ze weer bij haar vriendjes mag

feestjuh! fijn dat ze weer vrij mag rond lopen met haar vriendjes.

pfff, heerlijke opluchting.

Sefja is zelfs afgevallen in de afgelopen week; waarschijnlijk omdat ze nu weer veel meer beweegt met haar maatjes in het PP. En dat kon ze goed gebruiken want ze was toch aardig 'modelletje Nijlpaard' aan het worden ...

Ja ik zie in mijn omgeving ook dat zo'n pp echt werkt. De paarden zijn continue bezig met heen en weer lopen, onderzoeken, slaap stekkie zoeken, eten, weer verplaatsen. Het is echt fasinerend.
Die van mij kunnen nog niet rondlopen omdat het gras zo giga hoog is durf ik geen grote stukken vrij te geven en gaan ze via strip begrazing over de toekomstige loop track. Het gras is nu zelfs al zaad aan het vormen, wat erg trouwens vroeg is. Dus ik moet extra opletten nu want hier zitten heel veel voedingsstoffen in.
Een beetje TE

Kan bijna niet wachten totdat ook zij rond kunnen lopen. Wel fijn he? Zo kunnen ook paarden die tijdelijk niets kunnen toch zelf bewegen.
Sef heeft een fijn huisje

inge schreef:

Zo kunnen ook paarden die tijdelijk niets kunnen toch zelf bewegen.

Ja precies ! Wij hebben verschillende paarden die niet meer 'gebruikt' (wat een rotwoord eigenlijk...) worden - oud of chronisch geblesseerd - en die nemen lekker zelf de beweging waar ze behoefte aan hebben. Vroeger, toen we ze nog in kleinere paddocks hadden, voelde ik me vaak schuldig dat ze zich zo stonden te vervelen maar daar heb ik sinds het PP nooit meer last van !

herkenbaar, ik heb net op een ander forum geschreven hoeveel meer de paarden hier bewegen sinds we het pad naar het bos hebben, en wij hebben niet eens een echte officiële pp maar ik zie dat het onwijs veel scheelt in beweging, iedere keer als ik kom, zie ik weer wat anders, dan staan ze te dutten in de paddock, dan hooi te eten in het bos, dan op pad naar bos of paddock, er word wat afgelopen, en soms schijnt het pad een renbaan te zijn, dan is het kijken hoe hard men kan galopperen over het pad, iets wat voor die tijd veel minder vaak gebeurde.

Marja schreef:

Vroeger, toen we ze nog in kleinere paddocks hadden, voelde ik me vaak schuldig dat ze zich zo stonden te vervelen maar daar heb ik sinds het PP nooit meer last van !

Dat had ik inderdaad ook. Vooral met de jonge Thyler (wordt 3 dit jaar). En doordat ik meestal 's avonds naar de pony's ging en het dus donker was, kwam je al snel terecht in het rondjes lopen in de bak of roundpen, dus ook niet bepaald ideaal.

In de maand dat ze nu op de track staan, heb ik misschien in totaal 15 minuten iets 'actiefs' met Thyler gedaan (rondje met hem lopen met of zonder touw, rondje langeteugelen). Verder vermaakt hij zichzelf wel. Inmiddels staan er twee paarden van iemand anders bij (merrie van 11 en haar dochter die even oud is als Thyler), dus Thyler is nu hele dagen druk met zijn eigen harem . Sinds ze een wat grotere 'kudde' zijn, zie je dat ze ook veel meer bewegen dan toen ze nog met z'n tweeën stonden. Enorm leuk om te zien!

@Marja: hopelijk kan je stal nu weer jarenlang leeg blijven. Maar zo zie je maar weer dat het erg prettig kan zijn een stal te hebben. Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen als een van mijn pony's boxrust kreeg voorgeschreven (oja, gewoon niet luisteren naar de veearts... - net als toen Dibble 1,5 jaar geleden boxrust moest hebben )

Wieteke schreef:

Ik zou niet weten wat ik zou moeten doen als een van mijn pony's boxrust kreeg voorgeschreven (oja, gewoon niet luisteren naar de veearts... - net als toen Dibble 1,5 jaar geleden boxrust moest hebben )

Een postzegelweitje maken en die steeds verplaatsen?

Wieteke schreef:

hopelijk kan je stal nu weer jarenlang leeg blijven.

Hij is voorlopig even gebombardeerd tot hooiopslag , omdat onze hondjes op het hooi piesten toen we het nog in de open schuur hadden liggen...

hoe is het nu met sjef??
loopt ze inmiddels weer als normaal en hoe ziet de wond er uit, al haar over gegroeid??

inge schreef:

hoe is het nu met sjef??
loopt ze inmiddels weer als normaal en hoe ziet de wond er uit, al haar over gegroeid??

Aardig dat je ernaar vraagt . Het gaat uitstekend met Sefja en ze loopt als een kievit (maar dat deed ze eigenlijk heel snel al weer goed). Het litteken ziet er goed uit, maar ik denk niet dat er nog haar op zal gaan groeien. Het been is dus wel blijvend getekend, want je ziet het litteken al van een afstand. Maar ja, dat boeit me niet zo, ik vind het allang fijn dat ze er verder niets aan over heeft gehouden !
Ik zal nog eens een foto maken van hoe het er nu uitziet, dat hoort eigenlijk wel als 'afsluiter' in het fotoalbum .

fijn dat ze goed loopt, soms lopen ze tijdelijk als een kievit omdat ze graag weer bij de groep willen zijn en daar energie uit putten.
En kan er bijv een terug val ontstaan omdat ze toch wel veel lopen in zo'n paddock gebeuren.
Dit merk ik met mijn gehandicapte shetty ook. Ze had een flinke terugval na de verhuizing, nu wordt ze langzamerhand steeds sterker. En kan ze beter mee komen.
Ach weet je geen haar is niet zo erg, maar wild vlees en zo is vervelender dat gebeurd soms ook wel vandaar dat ik nieuwschierig was.
Mooi dichtzitten en geen last er meer van hebben is het mooiste wat er is toch?

Het wildvleesgebeuren was toch nog vrij snel opgelost met de zilvernitraatstift (en het was natuurlijk ook maar een klein plekje) en is daarna niet meer teruggekomen.
Bij Sefja's zus Saegola, die precies hetzelfde heeft meegemaakt maar dan nog ernstiger (pees helemaal door) heb ik na de genezing nooit meer een terugval gezien in de vorm van kreupelheid of zo. Bij haar is het nu 8 jaar geleden. Mijn toenmalige dierenarts vertelde dat hij springpaarden kende die na een dergelijke verwonding met doorgesneden pezen zelfs gewoon weer konden springen. Ik vind de kracht van de natuur toch wel een wonder hoor... Dat het lichaam tussen de uiteinden van zo'n doorgesneden pees (die als 'elastiek' een heel eind uit elkaar schieten) 'gewoon' een nieuwe bindweefselverbinding maakt waardoor het been weer goed kan functioneren, ongelooflijk eigenlijk toch?

Wat is er ooit met jouw 'gehandicapte' Shet gebeurd?

ja mooi he? Dat het toch helemaal kan genezen.
Mijn shetty is tegen de kar aangelopen tijdens het beleren. Ze zat zo ongeveer op mijn schoot. Er was in eerste instantie niets aan de hand.
De volgende dag ook niet, ze had toen wel een rustdag, maar ze liep en draafde nog gewoon als anders in de wei.
De dag erna heb ik haar weer meegenomen om weer naast de kar te laten lopen. in stap zag je niets, kwam gewoon normaal mee zoals ik gewent was.
Toen ik wilde aandraven bleef ze staan, dat was vreemd. Zeker voor haar ze gaat altijd mee in een hoger tempo.
ik vroeg toch wel even door, en zag dat het foute boel was.

Terug gegaan naar huis. En het even aangekeken, er waren geen verdikkingen, geen warmte verschil, of zo iets te zien en te vinden.
Ik ken mijn paarden goed, en mag ze ook overal aanraken kan daardoor rustig de boel onderzoeken.

Na een week of 4 liep ze nog steeds kreupel en toen de DA maar laten komen, fotos gemaakt van schouder tot aan hoefje. Niets te vinden. Alles was goed.
Geen breuken oid. De DA wist niet wat er aan de hand was en zei het is over.....We kunnen hier weinig aan doen.

Tsja....dan ga je alternatief. Daar kwam uit dat ze een zenuwbeschadiging had en dat, dat veel tijd gaat kosten voor genezing.
inmiddels een jaar verder en nog geen verbetering, ja lichtjes maar niet zo dat ze weer gewoon loopt. Ze kan wel alles maar het beentje komt net even later naar voren.

Ze kan bijv heel goed op een block staan, niks geen probleem. maar achteruitlopen is erg moeilijk. Ze kan het voorbeentje niet goed naar achteren sturen.
Ik blijf dit wel regelmatig oefenen, om haar toch bezig te houden.

Ook het bekappen gaat moeilijk, dan zakt ze door het beentje heen, dit kost dus veel energie van mij, maar uiteindelijk lukt het wel. Ong een half uur voor 1 voetje.
De andere veotjes zijn geen probleem.
Maar vraag je haar het spelletje geef voetje dan kan ze gewoon op het beentje staan en is er niets aan de hand. Ze kan dit zelfs enkele seconden lang vol houden.
Denk dat er voor een deel ook psyche bij zit. Maar praat dat maar eens uit het hoofd van een shet

Ze is vrolijk, actief eet goed, beetje te goed Kan meekomen in de groep, bijt goed van zich af. Ook de hond is geen probleem, een flinke bok naar achteren en opgelost. Dus in het koppie zit het wel goed. Denk daarom dat ze geen pijn heeft alleen dat het lastig is.

Soms zitten ongelukjes in een klein hoekje, de een geneest en de ander heeft een mankementje. Ze is in elk geval een lief weide ornamentje en houdt het andere beestje gezelschap als ik met de een weg ben.

inge schreef:

Denk dat er voor een deel ook psyche bij zit. Maar praat dat maar eens uit het hoofd van een shet

Ja, dat kan heel goed. Saegola (de volle zus van Sefja) heeft ook ooit een zelfde soort draadwond aan haar achterbeen gehad, net als Sefja (het zit blijkbaar in de familie ). Ze was toen pas 8 maanden oud. Een jaar of 2 geleden, bijna 6 jaar later, heb ik haar eens na laten kijken door Eveline Hekkenberg, natuurgeneeskundige, die ook meridianen en energieën door kan meten. Zij kon heel duidelijk nog steeds een emotioneel en energetisch 'gat' meten rondom het ooit gewonde been. En dat terwijl er aan Saegola's bewegingspatroon allang niets meer te zien was. Wel bleef ze altijd moeilijk in het laten oppakken van haar benen, dat heeft heel lang voor veel paniek gezorgd. Alsof ze dacht dat ze op het been dat ooit gewond was nog steeds niet kon steunen (het grootste probleem gaf nl. het oppakken van het andere achterbeen). Eveline heeft toen wat middelen (homeopathisch) uitgemeten en dat heeft Saegola duidelijk goed gedaan. Daarna werd het probleem met oppakken van haar benen ook geleidelijk aan minder.
Misschien ook iets voor jouw Shet, zo'n behandeling?

Ze heeft al bachjes :-) welke is zelf uitmeet en steeds aanpas aan haar behoefte.
t is wel een idee waar ik al een tijdje mee loop om Eveline eens te bellen.
Op een zeker moment ben je zelf een beetje uitgedokterd he? Misschien kan iemand je dan weer op gang helpen.
o ja celzouten gebruik ik ook. Werkt ook erg goed. ook voor mijzelf trouwens

Hoe meet je de Bach bloesems uit Inge, met een pendel of zo?