En dan biedt de volgende zich alweer aan ...

Ik vind het niet meer leuk
De meeste weten wel (zie ook het andere topic) dat er plannen waren voor een tweede paardje. Ik heb niet meer alles hier verteld want het werd even wat veel allemaal, maar laten we het erop houden dat ik eindelijk mijn moeder zover had dat ze erachter stond dat ik hem zou kopen, en dat de eigenaar zich toen bedacht heeft en het paard zelf wilde houden (voor hoelang weet niemand). Zitten nog heel wat gebeurtenissen tussen & verhalen achter, maar het hoofdstuk is voor mij nu afgesloten.

Dus alles goed en wel, moeder dolgelukkig dat er toch geen tweede paard komt en dan gebeurd het ... een berichtje op een ander forum .. Iemand waarmee je een tijdje terug al contact hebt gehad en deze laat weten dat het paardje weer terug beschikbaar is, of je het beestje toch geen thuis wil geven. Klinkt misschien raar op deze manier, maar het zit als volgt:

Persoon waar ik contact mee hebt heeft (samen met anderen) een opvangcentrum voor oude/zieke manegepaarden. Zij vangen deze paarden op en zoeken dan een adoptiegezin die het paardje nog een leuke tijd kunnen bieden. Een paar maanden terug viel mijn oog er toevallig op, omdat er een bepaalde pony ter adoptie stond die ik precies toch wel van ergens kende. Contact gezocht, en ja hoor, ik kende deze pony. Het blijkt namelijk een oude manegepony te zijn van de manege waar ik heel mijn jeugd heb doorgebracht. Op deze pony heb ik ook een hele tijd gereden. Dus ja, dan raak je aan de praat, en dan denk je: wat zou ik graag deze pony een leuke thuis geven ....

Toen stond Cobe nog op z'n vorige stal, in een kudde, en na gesprek met de pensioneigenaar besloten dat het niet verstandig was. Cobe is namelijk Cobe en de pony heeft 1 nadeel: hij is blind aan 1 oog. Pony zelf heeft er verder geen last van, maar als je dan zo'n bullebak als Cobe in de kudde hebt zitten ... Dus besloten om het niet te doen, en de pony had al snel een leuk gezin gevonden. Alleen blijkt het nu totaal niet (meer) te klikken met het meisje van het gezin (waar hij voor bedoeld was zeg maar), ze heeft schrik van hem en ze willen de pony dus terugbrengen. Dus weer op zoek naar een nieuwe thuis, en zo kwam ze weer bij mij uit ...

Dus nu zit ik hier weer
Cobe is natuurlijk nog steeds Cobe, maar er zijn nu wel meer mogelijkheden. De pony kan een weide langs Cobe krijgen en kan gedeeltelijk samen staan. Het is een ruintje en Cobe heeft nu geen merries meer te verdedigen en sowieso klikt het altijd al beter met een andere ruin dan een merrie. Dus het kan wel werken tussen hen, en als het niet werkt dan kunnen ze nog altijd apart, met contactmogelijkheden over de draad. Ik heb vandaag ook het verhaal gedaan tegen de pensioneigenaresse (die vond natuurlijk meteen dat ik het moest doen :< ) en die zei ook dat ze altijd apart konden en dat de bovenste draad een stukje verlaagd kon worden zodat ze wel makkelijk over de draad konden kriebelen enzo.

Maarja .. het is wel een oudere pony (18 jaar) en heeft maanblindheid waardoor 1 oog blind is. Ik moet me verder nog verdiepen maar wat als het andere oog ook aangetast wordt? En wie weet wat voor andere extra kosten er nog bij komen kijken, het is en blijft een oudere pony die heel z'n leven hard gewerkt heeft ... En Cobe is ook niet meer van de jongste (al is hij natuurlijk nog niet oud, hij is nu 15 jaar) dus als we 5 jaar verder zijn zit ik met 2 echte oudjes Waar ik trouwens ook nog geen ervaring mee heb aangezien Cobe mijn eerste eigen pony is. Dus ja, kan ik het wel zeg maar?
Langs de andere kant wil ik het wel graag, het is zo'n leuk beestje en hij verdient een goede thuis. Ik heb de behoefte niet om te kunnen rijden of weet ik het, ik geniet eens zoveel van het rondhangen in de weide en het verzorgen (ik spendeer echt meer tijd in de weide dan erbuiten, zit altijd wel ergens te prutsen ofzo) dus in dat opzicht lijkt het allemaal ideaal. Maarja, een tweede paard erbij is 1 ding .. maar dan ook nog eens een ouder paard wat medisch niet helemaal ok is?

Help?

En, heb je al een idee wat je wil gaan doen?

Voor hulp geven ben ik de verkeerde. Ben ik zulk soort gevallen (als je op basis van argumenten voor en tegen nog geen keuze kan maken) nogal voor het volgen van m'n gevoel, maar het moet natuurlijk wel reeel zijn. Je neemt natuurlijk wel de verantwoordelijkheid op je voor een levend wezen.

Ik wil wel Ik heb mijn moeder een mail gedaan (had een brief geschreven maar kreeg de printer niet aan de praat, dus dan doen we het maar via de moderne weg ) en zit nu te wachten tot ze weer eens haar mails gaat lezen. Ik durf niet te zeggen dat ik een mail heb gestuurd Vind van mezelf wel dat ik goede argumenten heb en we hebben vorige keer al besproken ivm de haalbaarheid van een 2e paard, dus dat gesprek moeten we niet nog eens opnieuw hebben Het voordeel bij deze vind ik, moest het om de 1 of andere reden echt niet meer gaan (ik ga er alles voor doen dat het wel gaat natuurlijk, maar je weet nooit), dan kan hij gewoon terug naar het opvangcentrum en weet ik dat zij er goed voor zorgen en er een goede nieuwe thuis voor zoeken. Dat vind ik voor mezelf toch ook wel een leuke gedachte. Maar dan moet er al veel gebeuren voordat het niet meer zou gaan, al kan het natuurlijk altijd dat Cobe persé de ezel moet uithangen en deze ruin net niet wil aanvaarden Maar dat weet je niet als je het niet probeert ...

Ik wil hem in ieder geval in de loop van volgende week eens gaan bezoeken, om te kijken of het (nog) wel klikt enzo, dat is ook wel belangrijk natuurlijk. Wil hem niet de reis laten maken om dan tot de conclusie te komen dat IK er eigenlijk niet mee overweg kan

Hoi,

lees dit nu en er is vast al een beslissing genomen!

Vertel wat is er allemaal gebeurt ondetussen?

Volgens mij is Sabine hier al een hele poos niet meer geweest, dus het is de vraag of ze dit leest .