Gezocht: mijn motivatie..

Hoi,

Na lang twijfelen of ik hier wel een topic over kon openen, heb ik besloten dat dat op dit forum wel moet kunnen.
De laatste tijd loop ik nogal tegen een probleem aan: ik ben mijn motivatie totaal verloren.

'Vroegah' was mijn paard een mega-monster, maar ondanks dat was ik elke vrije minuut op stal te vinden. De eerste twee jaar dat ik haar had, reed ik naast mijn eigen paard nog een aantal andere paarden op stal en mijn hele leven bestond uit 'paard'.
Daarna ging ik naar een stal waar ik alleen mijn eigen paard had om te rijden en we groeiden steeds meer naar elkaar toe. Ondanks dat ze soms nog steeds errúg moeilijk kon zijn, genoten we samen van alle dingen die wél goed gingen. Intussen kreeg ik last van mijn lijf, maar met behulp van mijn vriendinnen kon ik nog steeds blijven rijden. Weliswaar op een beetje provisorische manier: Mijn vriendin tilde mij op mijn paard, zodra ik erop zat waren mijn benen verlamd en mijn teugels kon ik bijna vasthouden, dus paardlief moest achter een fietser aan lopen en ik moest hopen dat ze dat bleef doen.
Maar ondanks dat bleef ik dagelijks gemotiveerd om iets met mijn monstertje te doen.
Intussen was ik mega-verliefd geworden op een mini die ik later de mijne mocht noemen. Anne had regelmatig last van haar lijf, waardoor ze een periode op rust stond, maar ook die periodes was ik dagelijks op stal te vinden om lekker te tutten, naar mijn paard te kijken en met mijn mini Bikkel in de weer te zijn.
Bikkel werd toen ziek en ik was zo'n beetje 24 uur per dag om hem er boven op te krijgen, wat wonder boven wonder gelukt is.

Toen verhuisden we naar een stal waar ik alles zelf moest doen en ik genoot hier volop van. Geheel onbedoeld werd ik verliefd op nog een mini en ook hij mocht mijn weide komen versieren: Sammy.
Daarna werd Anneloes ziek, ze bleek spat te hebben in beide achterbenen, artrose rechtsachter en Cushing. Anne kwam op rust te staan en kreeg allerlei extra kwaaltjes. Ondanks alle tegenslag bleef ik met mijn mini's aan de gang en deed ik met Anne wat ik kon.

Omdat het daar op stal niet zo gezellig was (uuh understatement) ben ik nu verhuisd naar een wei voor mij zelf alleen.
De eerste maanden daar ook wat tegenspoed gehad: eerst kregen de paarden een virus, vervolgens werd Sammy ziek en moest naar de kliniek. En inmiddels lijkt het weer rustig.

Door alles wat er gebeurd is, lijkt mijn motivatie echt minder dan 0 te zijn. Ik ga elke dag om te voeren, uit te mesten, de monstertjes even op het pad te zetten en daar geniet ik van. De verzorging, mijn paardjes even zien, kijken hoe ze spelen, hoe Anne over het pad rent als een veulen. Maar de motivatie om ook werkelijk IETS met ze te gaan doen, lijkt helemaal verdwenen te zijn. En dan denk ik: ben ik nu zo slecht voor mijn paarden? Verdienen ze niet veel meer?
Anne staat nog steeds met (pre?)pensioen, van het voorjaar wil ik nog één keer proberen om haar heel langzaam (aan de hand) op te bouwen, mocht ze dan weer gaan kreupelen, mag ze voor 100 procent met pensioen, genieten van haar welverdiende rust.

Met de mini's heb ik nog zoveel plannen, maar elke keer komt er iets tussen, krijg ik zelf last van mijn lijf, is het druk op mijn werk (en met mijn lijf moet ik dan bij andere dingen dus gas terug nemen), maar dan denk ik: 'vroegah' had ik ook last van al die dingen, maar mijn motivatie is nog nooit zo ver te zoeken geweest. Wat is er veranderd?

Heeft iemand tips om het weer terug te krijgen?
'Vroegah' had ik zoveel dromen op paardengebied.. "Later als ik groot ben wil ik een ......... paard om mee t e........... en te ........... en.........".
Het enige wat ik nu nog kan bedenken wat ik óóit nog wil doen is een veulentje fokken van een mooie mini-merrie...

Ik hoop dat jullie me niet verkeerd begrijpen, die drie monstertjes zijn mijn alles en gaan nooit meer weg. Maar ik zou het fijn vinden als ik weer voor 300 procent van mijn (toch best wel dure) hobby kan genieten!

Groetjes Jacyntha

Jasia schreef:

ik zou het fijn vinden als ik weer voor 300 procent van mijn (toch best wel dure) hobby kan genieten!

Zou het niet kunnen dat je nog steeds enorm van je paardjes geniet, maar dan op een andere manier dan vroeger, en dat het moeilijk is om te accepteren dat bepaalde dingen gedurende je leven soms gewoon veranderen, maar daardoor niet minder mooi of fijn hoeven te zijn?

Ik vermoed dat best veel mensen op dit forum je verhaal heel erg zullen herkennen, ik in ieder geval wel! Het lijkt wel zo te zijn dat als je paarden eenmaal in de fijne omstandigheden van een (paddock)paradijs leven, de 'noodzaak' om heel intensief met ze bezig te zijn opeens niet meer zo'n noodzaak is. Ik weet wel dat ik 'vroegah' ook wel eens geen zin had om iets met mijn paarden te doen maar het dan meestal toch deed, omdat ze maar in een relatief kleine paddock stonden en ik vond dat het mijn plicht was om ze de nodige variatie en beweging te geven. Als ik nú naar mijn paarden kijk, vermaken ze zich prima in de kudde en hebben ze ook echt niet zoiets van "nou, zou je onderhand niet eens iets met ons komen DOEN??" (hoewel ik tegelijkertijd ook wel weet dat ze dat toch ook wel leuk zouden vinden...)
Maar..... ondanks wat ik nu net schreef, heb ik toch net als jij nog regelmatig min of meer een schuldgevoel, dat ik eigenlijk meer met ze zou moeten doen dan ik nu doe. Want net als jij doe ik de laatste jaren echt véél minder met mijn paarden dan vroeger, en ook langere periodes gewoon helemaal niets. Zoals nu: afgelopen oktober was ik juist in een periode waarin ik weer best aardig wat met ze bezig was, maar toen overleed mijn moeder begin november en was er ineens van alles te regelen en doen. Toen dat voorbij was, waren er weer andere dingen waar ik druk mee was, en daarna weer andere dingen enz. enz. Kortom: ik heb nu al sinds begin november eigenlijk niets meer met mijn paarden gedaan, qua trainen, spelen, rijden of wat dan ook. Ik begroet ze en geef ze een knuffel als ik ga voeren en mestruimen en dat is het wel. En eigenlijk zie ik dat ze het gewoon prima hebben. Ik moet ook zeggen dat ik het 'verplichte' gevoel van iets met ze 'moeten' doen wat ik vroeger had, ook eigenlijk niet meer heb. Door het jarenlang werken met de methode van Carolyn Resnick heb ik geleerd om de interactie met mijn paarden voort te laten komen uit een spontane ingeving en niet uit een plichtsgevoel. En als die spontane ingeving dan een hele poos niet komt, tja, dan is dat zo. Zoals ik al zei, heb ik toch nog wel af en toe dat vage gevoel dat ik meer met ze zou moeten doen, maar over het algemeen heb ik er ook wel gewoon vrede mee dat het is zoals het is en ga ik me niet meer krampachtig af zitten vragen hoe ik mezelf kan aanzetten tot meer actie met mijn paarden. Want van dat 'moeten'-gevoel word ik alleen maar ongelukkig, omdat ik mezelf dan het gevoel geef dat ik het 'niet goed doe'.

Dus.... ik heb eigenlijk geen tips voor je hoe je je motivatie weer terug kunt krijgen, alleen maar de 'tip' dat het prima is als dingen veranderen en je nu een andere manier van gelukkig zijn met je paarden ontdekt. Als je dat kunt beseffen gaat er veel druk van de ketel, waardoor soms zelfs juist die spontaniteit in het leuke dingen doen met je paarden af en toe weer vanzelf terugkomt, zonder enig gevoel van 'moeten'.
Ik merk zelf dat naarmate ik ouder word er sowieso minder nadruk komt te liggen op 'doen' en meer op 'zijn' en 'go with the flow'. Ik kan bv. als het heerlijk weer is prima gewoon een uur bij mijn paarden gaan zitten, dat vind ik echt genieten! En ik heb het gevoel dat zij het ook erg waarderen.

Goed hoor, dat je dit gewoon open op het forum bespreekbaar maakt! Herkenning van anderen doet vaak ook al wonderen; je bent zeker niet de enige die dit ervaart.

Hoi Jacyntha,

Je beschrijving "Maar de motivatie om ook werkelijk IETS met ze te gaan doen, lijkt helemaal verdwenen te zijn. En dan denk ik: ben ik nu zo slecht voor mijn paarden? Verdienen ze niet veel meer?" doet vermoeden dat je niet zozeer zelf 'meer' of 'wat anders' met je pony's wil doen, maar dat je vooral een soort schuldgevoel hebt door wat 'men' doorgaans vindt dat je met paarden moet doen.

Als je van het voeren en aanwezig zijn bij je dieren net zoveel geniet als je vroeger genoot van het rijden of op een andere manier actief bezig zijn met je dieren, lijkt het me vooral een kwestie van jezelf toestemming geven om volop van deze simpele dingen te genieten. Ik weet niet hoe jouw pony's in elkaar steken, maar die van mij zouden als ze de kans kregen nooit iets anders doen dan lekker in de wei staan. Een keer een rondje buiten doen vinden ze prima, maar toch gaat er eigenlijk niets boven eten en lanterfanten (echte koudbloeden dus   ). Ik voel me ook weleens schuldig doordat ik in de winter weinig met ze doe, maar dat komt ook vooral omdat ik toch nog ergens in m'n achterhoofd heb dat je nou eenmaal iets met je paarden moet doen. Dan probeer ik me altijd voor te stellen hoe het zou voelen als ik in plaats van 2 pony's 2 schapen zou hebben. Zou ik dan nog steeds van alles met ze willen doen, of zou ik ze dan met een tevreden gevoel lekker in de wei kunnen laten staan?

Als je het idee hebt dat je nu minder plezier van je dieren hebt dan vroeger, dan zou je je (als dat je aanspreekt, uiteraard) eens kunnen gaan verdiepen in clickertraining. Dan kun je toch heel gericht en specifiek trainen, terwijl het dan juist goed is om dat in korte sessies te doen. Door de korte sessies (slechts enkele minuten) wordt de drempel misschien wellicht lager om weer daadwerkelijk iets te gaan doen. Je kunt dan ook gewoon in vrijheid met ze bezig zijn, dus je hoeft er niet eens een halster voor om te doen   . Doordat je bij dit type training geen gedrag afdwingt, werkt het voor jezelf ook heel erg belonend als je pony's van alles met je willen doen. Ik word er in elk geval nog steeds elke dag heel blij van!

De dvd van Inge Teblick vind ik heel duidelijk voor de eerste stappen in je training: http://www.ingeteblick.be/shop/dvds/dvd-7basics-van-clickertraining/ . Inmiddels heb je ook verschillende internetgroepen waar je lid van kunt worden om toegang te krijgen tot heel veel instructiefilmpjes. Als ik in een weekend niet veel motivatie heb om iets te gaan trainen, helpt het vaak heel goed om even wat van zulke filmpjes te bekijken. Dan heb ik weer een concreet doel om naartoe te werken. De donkere, natte wintermaanden probeer ik dan ook te gebruiken om ideetjes op te doen waarmee ik in het voorjaar aan de slag kan gaan.

Waarschijnlijk voel je je trouwens over een maandje of zo vanzelf ook weer wat enthousiaster/gemotiveerder, als de dagen weer langer worden en het weer lekkerder weer wordt.

Kortom: praat jezelf alsjeblieft geen schuldgevoel aan, en als je wel graag weer wat met ze wil gaan doen, zijn er genoeg mogelijkheden om dat op een speelse manier (zowel naar jezelf toe als naar je pony's toe!) op te pakken!

Dankjewel voor de reacties!

Ik denk ook wel dat het deels een soort schuldgevoel is, dat ik vind dat ik meer met ze moet doen. Aan de andere kant staan ze gewoon goed en ben ik super blij met de rust in mijn kleine "kudde", dus misschien is het ook niet nodig dat ik meer doe.
Het is wel zo dat ik ze echt graag eens voor de kar zou willen hebben en dat ik het ook wel erg leuk vind om iets met ze te doen, maar ik moet met mijn lijf daar zo van herstellen als ik iets gedaan heb, dat het het soms ook niet (meer) waard lijkt te zijn, terwijl ik daar "vroegah" geen last van had (wel van mijn lijf, maar ik vond dat het moest gebeuren, dus was het de pijn ook wel waard).

Wieteke, wat leuk dat je Inge Teblick aan haalt! Ik heb met Anne altijd grondwerk gedaan en daarin veel dingen uit het boek van Inge Teblick mee gepakt. Sammy kent ook clickertraining en vindt dat erg leuk. Misschien moet ik me daar weer wat meer mee gaan bezig houden!

Ik denk dat jullie wel gelijk hebben, dat de interesses wat 'verschuiven' van actief bezig zijn met ze, naar proberen alles zo optimaal mogelijk te maken voor ze... Ik was altijd uren bezig met boeken lezen, dvd's kijken, internet afspeuren om maar zo goed mogelijk met mijn paarden om te gaan. Nu doe ik dat nog steeds, maar dan om hun "leefomstandigheden" zo optimaal mogelijk te maken. En eigenlijk beleef ik daar net zo veel plezier in..

Misschien moet ik inderdaad proberen om gewoon hiervan te blijven genieten en komt de rest vanzelf wel weer een keer..

Toevallig kreeg ik vandaag een e-mail met nieuwe boeken van Media Boekservice, en daar stond dit boek tussen, met allemaal ideeën voor heel korte trainingseenheden van maar 3 minuten. Ik ken het boek zelf niet hoor, maar dacht dat het misschien iets voor jou zou kunnen zijn omdat je dan je lijf niet zo lang hoeft te belasten en toch leuke dingen met je paarden kunt doen. Het is wel in het Engels.

Ik heb hier eigenlijk niets aan toe te voegen.
Heb zelf ook best lang aan dat 'heilige moeten' vast gezeten. Begin er nu heerlijk van verlost te raken. Maar nu zijn er helaas weer andere mensen die het me aan beginnen te praten, vanwege de insulineresistentie van onze beide jonge jongens. Er zou niets beters voor hen zijn, dan in training te gaan, volgens die mensen.

ik sluit mij aan bij de rest...
met nog een kleine toevoeging.
Zou het niet zo zijn dat je nu "eindelijk" rust krijgt? Je niet meer gedwongen wordt door je omgeving om iets te MOETEN doen met je paarden?
Je moet aan eis sus of eis zo voldoen om bij de groep pension/manege mensen te horen of je krijgt commentaar.
Iedereen doet het toch? Dus ik ook.
En noem nog eens wat van die dingen op. Die zijn in de loop der jaren er in geslopen omdat je niet beter wist.
Door langzaam aan te veranderen al dan niet gedwongen ben je nu op een plek gekomen waar je helemaal jezelf kan zijn.
Alle opgelegde verplichtingen (die je toen niet zo voelde alszijnde verplichting) vallen langzaam weg en je vind een nieuwe wereld.

Deze wereld is veel rustiger, geen stress van dingen moeten doen, of wat zal een ander denken als ik gewoon naast mijn paard in de zon zit te genieten en daarna naar huis ga?
Je maar bijv 1 x per week een ritje wilt maken...

meis geniet ervan...je paarden hebben geen haast, dat kennen ze niet.   
die zijn blij als je komt, eten geeft, water geeft en aanwezig bent.

enuh winterdipje?? kan dat ook tot de mogelijkheden behoren????

ik heb niet alle reacties gelezen. 
Zelf heb ik geen schuldgevoel naar onze paarden, de ene periode ben ik actiever dan de andere, ik denk dat onze paarden niet te kort komen, ze staan in een groep met hun natje en hun droogje.
Ik hoef van mijzelf niet vanalles met de paarden te doen, dit zat er ooit wel ingebakken in, maar inmiddels heb ik dat gevoel helemaal niet meer, de enige keer dat ik een gevoel soortgelijk als dat heb, is als ik aan een evenement of wedstrijd mee doe, dan vind ik dat er wel een voorbereiding nodig is, maar dan nog steeds zal ik me niet in 12 bochten wringen hoor.
Ik ben een mooi weer rijden, dus met regen en erge kou, ga ik niet rijden.
Gewoon ze verzorgen en bij ze zijn, daar heb ik plezier in, lekker van ze genieten, iedereen een aai die een aai komt halen. en de wintermaanden zijn bij mij zowiezo niet erg om te rijden, in combinatie met het werk en de wat kortere dagen.
Moeten rijden, of iets met ze moeten doen, dat gevoel is echt al een tijdje weg.

Er is me wel eens gezegd dat het zo zonde is dat mijn vos nooit op wedstrijd uit is gebracht, want die had makkelijk minimaal Z kunnen lopen in de dressuur, ik denk ook wel dat hij potenties heeft, maar ach, ik heb echt niet het idee dat hij het nu minder naar zijn zin heeft, ipv bijna wekelijks op wedstrijd, wekelijks voetjes wassen, wekelijks oefeningen herhalen, een ruiter op zijn rug met wedstrijd stress.
Ik wil wedstrijden niet afbranden, maar ikzelf ervaar het niet als zonde, in het geval van onze vos, die heet overigens EZ, spreekt uit als iezie   

afijn, zo sta ik er in.

Ik denk dat je van het gevoel af moet, dat je iets moet met je beestjes.
Maak je niet zo druk en zet je hersens uit doe waar je zin in hebt en wat je aan kunt!
Soms zit het er gewoon niet in. tja so be it! Relax

En wat is genieten?
Kan je dat ook niet doen als ze lekker aan het scharrelen zijn etc?

Het gevoel, moeten. Dat ben ik geheel kwijt. Ik rij als ik wil, ik tut als ik wil, en ik doe niks als ik niks wil. Leuk als je geen zin hebt, en je gaat dan toch wat doen, dan willen de paarden ook niks. Genieten is het belangrijkste. Maar dit is volgens mij ook al gezegd. In de winter is mijn motivatie ook wel wat zoek. Maar het mooie weer is weer in aantocht    bekijk dan eens weer hoe je je dan voelt. En ik begrijp dat je een paardje hebt, die spat heeft. Valt de zorg je misschien zwaar, juist omdat je niet kan doen, wat je eigenlijk echt graag wilde met dit paardje?

Ik sluit me bij de anderen aan.
Je verhaal herken ik ook wel bij mezelf. Sinds ik mijn paarden bij huis heb, doe ik veel minder met ze (qua rijden en trainen) dan toen ze nog in een pensionwei liepen. Net als jij geniet ik er enorm van om ze te verzorgen en naar ze te kijken en ze ahw 'bij me te hebben'. In het begin heb ik mezelf ook wel afgevraagd of niet iets vaker wat met ze 'moest' doen, maar dat heb ik wel los kunnen laten. Ik hoop dat jij dat ook kunt, en dat je vooral blijft genieten, of je motivatie nu wel of niet terugkomt.

Ik denk wel eens dat ik nu meer van mijn paarden kan genieten 'om wie ze zijn' dan 'om wat ze voor me kunnen doen'. Meer zoals je bv. van katten kunt genieten; die heb je meestal puur voor de gezelligheid en omdat je het 'Wezen Kat' bewondert .

Ja precies, die vergelijking met katten wilde ik ook al maken.
Ze zijn nu veel meer, of op een andere manier, deel van je leven, in plaats van dat ze een "middel" zijn om je hobby uit te oefenen.

Petra_ schreef:

Ze zijn nu veel meer, of op een andere manier, deel van je leven, in plaats van dat ze een "middel" zijn om je hobby uit te oefenen.

Ja precies ! Maar veel mensen blijven het toch wat vreemd vinden als je zegt dat je niet zoveel 'doet' of rijdt en vooral veel van je paarden geniet.

Ben blij dat ik niet de enige ben.. Vooral nu ik het 'moeten' helemaal los laat, geniet ik enorm van mijn drie monstertjes!

Vandaag heerlijk met ze gespeeld.. Mijn paddock/loswerkbak is altijd open, zodat ze daar ook kunnen liggen/lopen/enz., alleen als ik ga loswerken, doe ik hem even dicht.. Vandaag had ik hem al aan één kant dicht gedaan, omdat ik wat met de mini's wilde doen, maar Annepaard was het daar niet mee eens! Ze kwam in de loswerkbak staan en liep mij overal achterna.. Toen ik ging rennen, rende ze lekker mee.. Ook over het hele pad, ze heeft flink d'r benen gestrekt en had er duidelijk veel lol in! De mini's kwamen ook mee doen, dus toen was mijn kudde compleet..
Vervolgens ging ze achter op het pad even staan 'uitrusten', dus ik nam de mini's mee naar voren, toen ik bijna in de paddock was met ze, kwam mevrouw keihard aangesjeesd en ging midden in de paddock staan.. Zo van "No way dat jij alleen met de mini's gaat werken, IK doe mee!"..  Knap paard   

Hoop dat haar beentjes het morgen ook nog leuk vinden, maar ik verwacht niet heel veel problemen.. Ze doet wel vaker (erg) gek..   

Mooi voorbeeld Jasia, van hoe paarden heel vrolijk en meewerkend kunnen worden, als wij spontaan 'vanuit onszelf' handelen en het 'moeten' thuislaten  !

Oh, wat heerlijk! Ik zie het helemaal als een filmpje voor me.

Zoooo herkenbaar dit gevoel. Ik ben 53 en woon nu 6 jaar tussen mijn kudde. In die 6 jaar heb ik misschien 8 keer op mijn paard gezeten. Geen lol meer in en toch ook bang dat er wat gebeurt. Sulky, beschikbare pony's om te beleren en ook daar geen zin in. Ook ik heb me wel eens schuldig gevoeld t.o. de paarden, of ik ze wel genoeg aandacht gaf.
Maar in deze 6 jaar heb ik meer geleerd van paarden dan de 30 jaar ervoor. Een totaal andere dimensie, bijna dezelfde taal als je paarden spreken, elk miniem teken kan ik lezen, en zij van mij. Veulens geboren zien worden en op zien groeien tot geweldige persoonlijkheden. Mijn hele ziel en zaligheid kan ik leggen in het de paarden nog aangenamer te maken op hun paradijsje. En dan genietend na een dag hard werken ( om de baan weer een andere route te geven) , zien we ze vanaf ons terras wedstrijdje rengalop houden, spelen op de berg, snoepen van hun nieuwe stukje gras, in de ondergaande zon. Wat een geluk!!!

Betty, ik kan me helemaal vinden in ieder woord dat je schrijft! Wel blijf ik tussendoor nog steeds periodes hebben dat ik wel weer wat actiever met ze aan de slag ga, maar ook dat is goed. Zolang het allemaal maar spontaan vanuit mijn gevoel gebeurt  .

Ik zit ook in een gelijkaardige situatie: door mijn slechte gezondheid doe ik eigenlijk niks anders meer dan mest ruimen, hooinetten vullen en water geven...
Heb nu een natuurlijk hoefkapper die de hoeven komt doen en af en toe als ik echt eens kracht genoeg heb krab ik hun hoeven uit. Zelf de hoeven verzorgen dat komt er niet meer van omdat ik het gewoonweg niet meer aankan.

Ik vind het heel frustrerend: heb nu zeeën van tijd maar geen energie, kracht of moed om iets met mijn paarden te doen. Terwijl 4 paarden echt wel veel geld kosten... en met een man die geen paardenman is komt dat af en toe wel eens ter sprake   

Ach, ik ben al blij dat ik ze kan houden want vorige winter vreesde ik echt dat ik ze zou moeten weg doen omdat ik zelfs hun onderhoud niet meer aankon.
Wie weet dat het ooit nog wel eens beter wordt en dat ik terug wat kracht krijg om nog iets anders met hen te doen, je weet nooit!

Ama, is er bij jullie in de buurt geen meisje te vinden die je af en toe kan helpen bij de paarden? Als je zelf geen kracht of mogelijkheid hebt zelf actief wat met je paarden te doen, zou het misschien ook wel voldoening geven als je iemand anders het een en ander kan leren over het op een natuurlijkere manier omgaan/grondwerken/rijden met paarden?

Dat zou ik heel graag hebben Wieteke maar de Italiaanse tieners hier zijn niet echt 'natuur-'gezind en als er wat werk bij te pas komt al helemaal niet... :-(

En waar wij wonen boven op onze berg hebben we heel weinig buren. Dat heeft zijn voordelen dat het redelijk kalm is (wanneer onze directe -delinquente- buren zich kalm houden tenminste) maar het nadeel is natuurlijk dat het moeilijk is om iemand te vinden die zin heeft om regelmatig naar hier te komen voor de paarden.

Ik blijf hopen dat de directe buren zouden verhuizen en dat er andere paardminnende zouden in de plaats komen... maar voorlopig moet ik daar nog niet teveel op hopen.