Telepathisch communiceren met dieren

Marina en Monique, ik las dat jullie allebei een cursus hierin hebben gevolgd. Ik vind dat heel boeiend en heb er ook al vaak over zitten denken om eens zoiets te doen. Willen jullie eens iets meer vertellen over je ervaringen met zo'n cursus (en daarna)?

Ik heb al wel zelf wat ervaringen opgedaan met telepathisch contact met onze honden en paarden, ik vang vrij gemakkelijk stemmingen van ze op.
Zo was Kika, een van onze Jack Russells jaren geleden een poosje erg opvliegend en agressief naar de andere honden, ze zat duidelijk niet lekker in haar vel. Ik ben er toen eens voor gaan zitten en heb geprobeerd me op haar af te stemmen. Ik ving toen inderdaad een 'boodschap' van haar op, nl. dat ze vond dat ze te weinig aandacht kreeg en dat ze er moeite mee had om daar zelf om te vragen. Ik heb haar toen een boodschap teruggestuurd, dat ze altijd bij ons op schoot mocht komen zitten of een knuffel mocht komen halen als ze daar behoefte aan had. Dat deed ze eigenlijk nooit, maar geloof het of niet: vanaf het moment dat ik haar dat had 'doorgeseind' kwam ze ineens dagelijks verschillende keren gezellig bij ons liggen. Vanaf dat moment was het agressieve gedrag ook als bij toverslag verdwenen.
Een andere mooie ervaring had ik met Ánaegja, een van mijn merries. Ik reed toen vrij veel op haar, maar had het gevoel dat ze het allemaal niet meer leuk vond en dat het haar te veel werd. Ze wilde ook niet meer echt bij me zijn en liep steeds van me weg als ik haar kwam halen. Ik heb me toen een keer op haar afgestemd toen ze in de wei liep. Ik werd acuut heel erg verdrietig, de tranen rolden echt over mijn gezicht. Geen boodschap verder, alleen die droevige stemming. Toen wist ik heel zeker dat ze een tijdje rust nodig had. De volgende ochtend stond ik van een afstandje naar haar te kijken en zond haar in gedachten de boodschap dat ik rekening met haar zou houden en dat ze een poosje vakantie kreeg. Precies op dat moment draaide ze haar hoofd om, keek me recht aan, kwam naar me toe gelopen en drukte haar hoofd helemaal tegen me aan (en dat terwijl ze al weken eigenlijk niets van me wilde weten). Ik voelde het zuiver als een uiting van haar dankbaarheid dat ik haar begreep, het was heel ontroerend .

Ik ben benieuwd naar jullie ervaringen .

Het is precies zoals je zegt. Jouw voorbeelden zijn sprekend.
Ik denk dat mensen, inclusief ikzelf, vaak niet realiseren waarom je weet wat je weet over je dier.
Ik heb bv een hele bijzondere band met onze Groenendaeler, van pup af aan bleek hij niet in staat om echt contact te maken. Hij was erg op zichzelf, niet te bereiken, dat was geen leuke tijd. Toen hij ongeveer twee was en ik hem heel anders ging benaderen, hem eigenlijk vertelde (in gedachten) dat het allemaal goed was, dat hij niet de hele wereld alleen hoefde te dragen. Hem aanraakte en hem stimuleerde om zelf weer om aanraking en contact te komen vragen, maar dat weglopen ook goed was, toen begon het langzaam te kenteren. En nu.....een grotere knuffelbeer bestaat er niet. Het blijft bij tijd en wijlen een ongeleid projectiel, dat is zijn karakter, maar hoe eigenwijs hij ook kan zijn, er is áltijd contact. En dat is een groot verschil.
Verder heb ik ervaren hoe het is om gegevens van een dier door te krijgen via een foto. Dat een hond jeuk heeft, hoe de keuken eruit ziet via een kat, waar een hond bang voor is, het karakter en erfsituatie van een jonge haflinger, enz. Andersom hebben anderen via foto's contact met mijn dieren gelegd. Omdat het om 'beginners' ging waren de resultaten nogal wisselend, maar ik ben absoluut zeer bijzonder unieke dingen tegengekomen. Als de tijd er rijp voor is wil ik me er nog eens verder in gaan verdiepen.

Prachtige ervaringen Marja en Marina, ik voel dan meteen zelf ook de emotie's .

Ik ben ook erg gevoelig en vang veel op, dat gaat bij mij heel diep. Ik heb al veel bijzondere dingen meegemaakt.
O.a. met verschillende paarden (vooral Mickey) en 2 honden die uit Spanje komen.
Ik vertel het verder liever niet op een forum, het is voor mij heel bijzonder en zeg maar echt van mij...

-

Mooie voorbeelden Marina, en inderdaad Irene, het is vaak zo bijzonder en breekbaar, dat je zoiets persoonlijks niet altijd op een forum wil zetten. Heel begrijpelijk.

Ik heb nog een mooi voorbeeld: we hebben een paar jaar geleden een poosje met de gedachte gespeeld om Kría te verkopen, omdat we te veel paarden hadden (hebben... ). In die tijd viel het me op dat Kría me soms bijna 'stalkte' en nogal opdringerig was. Ze likte soms zelfs in mijn gezicht terwijl ik aan het mestruimen was. Ik heb toen eens gevraagd aan een vriendin die veel telepathisch met dieren communiceert wat zij daarvan dacht. Zij stemde zich op Kría af en daar kwam uit dat Kría wist dat we erover zaten te denken om haar misschien te verkopen en dat ze daar heel onzeker van werd, omdat ze dacht dat we haar een vervelend paard vonden en haar daarom kwijt wilden. Het gevolg daarvan was dat ze uit alle macht wilde laten zien hoe 'lief' ze was. Ik kreeg het advies om Kría te vertellen dat we haar helemaal geen vervelend paard vonden en dat we haar alleen zouden verkopen als we een baasje zouden vinden waarmee het 100% klikte. Ik heb deze boodschap aan haar doorgeseind en vanaf die dag was het stalken en likken over, echt alsof er 'klik' een schakelaar om was gegaan. Het was duidelijk: ze was gerustgesteld .

Bij wie heb jij die cursus gedaan Marina (en Monique, als ze dit leest)?

He bah, ik had net een uitgebreid verhaal in zitten te tikken, en dat is helemaal verdwenen. Ik kan niet zo goed de moed opbrengen om het weer helemaal in te tikken.
Daarom eerst even alleen een kort antwoord op de laatste vraag: ik heb les gehad van Marta Williams. Die was afgelopen najaar in Europa, en heeft ook een cursusweek hier in Nederland gegeven. Ik heb de hele week gedaan. Was heel erg intensief en soms ook zeer emotioneel, maar ontzettend de moeite waard.

MoniqueBuu schreef:

He bah, ik had net een uitgebreid verhaal in zitten te tikken, en dat is helemaal verdwenen. Ik kan niet zo goed de moed opbrengen om het weer helemaal in te tikken.

Ja, dat ken ik, frusterend hè ...
Ik hoop dat je morgen weer goede moed verzameld hebt om het nog een keer te doen, want ik ben wel heel benieuwd naar je verhaal !

Ik ga de tekst zo maar eerst kopieren, voordat hij weer helemaal weg is. Ga weer een poging wagen nu.

Met Omar merk ik al heel lang dat hij me prima begrijpt als ik hem dingen vertel en uitleg. Met dingen ontvangen heb ik meer moeite, omdat ik er altijd m'n denkhoofd bij heb. Denk snel dat het m'n eigen gedachten zijn die binnenkomen, of trek dingen in twijfel. Ik probeer al heel lang meer naar mijn gevoel te luisteren, en dat gaat steeds beter.

Toen Omar in oktober 2008 heel erg ziek was, dat de dierenarts ook niet meer wist waar hij het zoeken moest, heb ik een spoedconsult gevraagad bij dierencommunicator Alice van Polen. Ik wilde graag van Omar weten of hij zelf enig idee had waar het probleem zat in zijn lijf, zodat de direnarts daar dan gerichter naar kon onderzoeken. Die wilde er echter niets van weten, omdat hij absoluut niet in dierencommunicatie gelooft, en heeft toen ook geen verder onderzoek gedaan. Gelukkig ben ik toen bij Mariet Kefkens terecht gekomen, die ons geweldig geholpen heeft. Mariet is een holistisch dierenarts die opgeleid is door Eric Laarakker.
Vrij kort daarna (toen Omar eigenlijk zelfs nog niet helemaal hersteld was) heb ik Alice gevraagd of ze een uitgebreid consult met Omar wilde doen. Er kwamen toen zoveel oh's, ah's en zie-je-wel-dus-toch's, dat mijn leerproces van luisteren wat hij me te vertellen heeft sindsdien in hoog tempo verbeterd is.

In september 2009 gaf Alice een korte curus waar ik aan mee gedaan heb. Hierin kon je ook in gesprek gaan met dieren die je niet kent. Ondanks dat me dat best goed afging was ik nog steeds best synisch (erg leuk allemaal, maar ík kan dat niet)
Vlak daarna heb ik de cursusweek bij Marta Williams gevolgd, en ben sindsdien flink aan het oefenen gegaan. Ik had een oproepje op mijn hyves gezet, en eentje op het gangenpaardenforum om mij foto's te sturen van je (overleden) dieren. Heb daar veel reactie op gehad, heel erg leuk. Als ik een gesprek heb gehad met een dier mail ik dat altijd gelijk aan de eigenaar, en ik leer heel veel van de feedback die ik daarop krijg.

De tekst is nu wel iets anders geworden dan gister, maar ja, mijn verhaal is vast wel helder zo.

Over waar ik cursus heb gedaan heb ik gePMt aan Marja. Ik was nl niet zo tevreden over de cursusopzet en wil dat niet openbaar melden. Wat overigens niks af deed aan waar het eigenlijk om ging: het communiceren met dieren aan de hand van een foto.
Ik ben ook erg nuchter en denk veel te veel. Toch lukt het me, vraag me niet hoe, om tijdens zo'n contact in te typen wat er tot me komt. Dan komt het moeilijkste om het daarna naar de eigenaar te sturen, want inmiddels is, tijdens het nalezen, het denken alweer druk bezig. Dan blijkt later dat het maar goed is dat ik niks rationeel 'verbeterd' heb, want de eigenaar zegt het heel veel.
Gaat ook vaak met veel emotie gepaard.
En Irene, snap ik hoor, dat je hier niet alles deelt, moet je ook niet doen. Ik heb ook niet veel bijzonderheden verteld. Gaat vaak toch om diepgaande zaken.
Ik ga zeker nog een keer ergens een vervolgcursus doen, als ik daar aan toe ben.

Erg interessant om jullie ervaringen te lezen!
Dat 'denkhoofd' herken ik heeeeeel erg, ik ben altijd aan het denken, denken, denken... terwijl ik aan de andere kant toch ook erg een gevoelsmens ben (ik ben een rasechte 'HSP', eigenlijk een 'ESP' met de E van Extreem...), snel stemmingen oppik, beslissingen neem op mijn gevoel etc.
Het gekke is dat boodschappen (bij mij tenminste) binnen blijken te komen als 'gewone' gedachten. Niets bijzonders, geen 'donder en bliksem' , maar gewoon iets wat ineens, 'plop' als gedachte binnenkomt. En daarom vind ik het zo moeilijk om dat te scheiden van de andere gedachten, die altijd maar doorgaan in mijn hoofd.

Een voorbeeld: ik las een keer op een forum een oproep van iemand, die een foto had geplaatst van een persoon. Ze vroeg mensen om zich af te stemmen op die foto en haar de bevindingen te mailen. Ik had nog nooit zoiets gedaan, maar dacht "ach, waarom niet, leuk om eens uit te proberen". Ik ben er even voor gaan zitten en heb geprobeerd mijn hoofd leeg te maken. Er kwamen twee woorden in me op, 'zeeman' en 'eenzaamheid', zoals er normaal gesproken zomaar gedachten in me opkomen. Het voelde als compleet onbetekenend, ik had de neiging om het meteen opzij te schuiven en er geen waarde aan te hechten. Maar omdat het het enige was wat binnenkwam, heb ik het toch maar opgeschreven en gemaild. Wat bleek: het ging om een foto van haar zus, die in die periode erg ongelukkig was. Ze voelde zich nl. heel eenzaam omdat haar man, die bij de marine zat, altijd weg was......!
Nou, echt, ik had kippenvel over mijn hele lijf en kon niet geloven dat ik dat zomaar had opgepikt!

Nu schiet mij nog iets te binnen: Frosti (de ruin van het filmpje met de boomstronk ) heeft jarenlang problemen gehad in zijn lijf. Op de een of andere manier 'wist' ik altijd dat er iets niet goed zat bij zijn schoft en bij zijn lendenen. Geen idee hoe ik daarbij kwam, ik voelde dat heel sterk zo maar redeneerde het meestal weg, want 'hoe kon ik dat nou weten?'
Jaren later werd hij een keer onderzocht en doorgemeten door een natuurgeneeskundige, die me doodleuk vertelde dat Frosti twee blokkades had: bij zijn schoft en bij zijn lendenen...

Ik ben dus eindelijk maar eens wat meer waarde gaan hechten aan dergelijke 'zomaar'-gedachten. Met o.a. de resultaten met Kika en Ánaegja, die ik al eerder beschreef.

Dit is een heel herkenbaar stukje Marja!
Soms kan het heel vervelend zijn als je 'zomaar' dingen binnen krijgt, ook als je er niet om vraagt. In de omgang met je eigen dieren wel natuurlijk, maar gewoon in het dagelijkse leven niet (tenzij een ernstige hulp-kreet krijgt). Je moet dan erg oppassen dat er niet zoveel emoties en gedachtes door je heen gaan, waardoor je uiteindelijk niet goed meer weet wat die van jezelf zijn. Wij hebben dan ook zeer duidelijk in de cursus geleerd om een dier te bedanken aan het eind van het gesprek en bewust uit elkaar te gaan. Laatst in een oefengroep lukte me dat niet helemaal goed, een pony bleef nog bij me. Ik moest toen vragen of die pony me nog iets wilde vertellen. Dat wilde hij inderdaad, en na die boodschap ging hij wel weg en was het klaar.

Op dit moment ben ik een boek van Marta Williams aan het lezen, waarin ze ook beschreven heeft hoe je ermee om kunt gaan als je via de communicatie heel veel (dieren- en wereld)leed over je heen krijgt. Het lijkt mij (voor mij in ieder geval) wel heel nuttig om dat hoofdstuk goed door te lezen.

Dat van dat bewust uit elkaar gaan en het dier bedanken vind ik wel een mooie tip Monique, dan is er inderdaad echt een afsluiting. Prachtig dat die pony je nog wat te vertellen had en daarom nog even 'bij je bleef'.
Zijn de boeken van Marta Williams prettig te lezen (niet al te 'Amerikaans' b.v.)? Bepaalde titel(s) die je aan kunt raden?

Marta Williams heeft 3 boeken geschreven, waarvan ik nu aan de 2e toe ben met lezen. Het gehalte 'Amerikaans' vind ik erg meevallen.

De 1e heet Leren luisteren naar dieren met intuitieve communicatie. Hierin legt ze uit hoe het in z'n werk gaat, tips en oefeningen, hoe je kunt herkennen dat het niet je eigen gedachten zijn, enz. Ik vond het wel erg fijn dat na de cursus nog eens op m'n gemak na te lezen

De 2e heet Dieren leren verstaan. Hierin worden heel veel praktijkvoorbeelden gegeven, erg leuk om te lezen wat mensen meemaken met hun dieren. En het laatste hoofdstuk over hoe je om kunt gaan met het leed. Klein citaat uit het voorwoord hierover: Wanneer mensen zich verdiepen in intuitieve communicatie worden ze vaak overspoeld door het lijden van dieren en de aarde en ze ervaren een emotionele en spirituele crisis. Hoofdstuk 8,Spirituele reizen, gaat daarover en is bedoeld om een weg te vinden door die duisternis heen. Ik zie het herstellen van de banden met dieren en de aarde als een wezenlijke stap op weg naar een betere wereld. Ik weet ook dat echte actie in de echte wereld onontbeerlijk is en geef je mijn beste raad om dat met succes te doen zonder er zelf aan onderdoor te gaan.

Het 3e boek is nog niet in het Nederlands vertaald en heet Ask your animal. Weet ook nog niet goed waar die precies over gaat.

Dank voor je toelichting Monique !

Marja schreef:

Dat 'denkhoofd' herken ik heeeeeel erg, ik ben altijd aan het denken, denken, denken... terwijl ik aan de andere kant toch ook erg een gevoelsmens ben (ik ben een rasechte 'HSP', eigenlijk een 'ESP' met de E van Extreem...), snel stemmingen oppik, beslissingen neem op mijn gevoel etc.
Het gekke is dat boodschappen (bij mij tenminste) binnen blijken te komen als 'gewone' gedachten. Niets bijzonders, geen 'donder en bliksem' , maar gewoon iets wat ineens, 'plop' als gedachte binnenkomt. En daarom vind ik het zo moeilijk om dat te scheiden van de andere gedachten, die altijd maar doorgaan in mijn hoofd.

Dit is bij mij op het ogenblik steeds meer aan het gisten en pruttelen. Ook ik ben een rasechte HSP, en zelfs zeer hoog sensitief (die E kende ik nog niet). Maar binnenin mij begint het allemaal langzaamaan om te draaien, en begin ik me af te vragen of juist niet (extreem) denkende mensen zo'n soort stempel zouden moeten krijgen ipv wij.
In het verleden was het allemaal veel normaler om op je gevoel en intuitie af te gaan, en (intuitief) te praten met de natuur en dieren. Een uitspraak die ik op het ogenblik steeds weer hoor is dat we dat intuitief communiceren allemaal kunnen, maar dat ons het afgeleerd wordt ernaar te luisteren.
Binnen onze moderne/huidige maatschappij wordt een goede rede, veel 'verstand' en een helder denkvermogen hoog gewaardeerd. Maar ik ben heel erg blij dat ik m'n gevoel en intuitie steeds meer naar voren durf te laten komen.

Ja, ben het helemaal met je eens Monique ! We hebben allemaal afgeleerd naar onze intuïtie te durven luisteren. En wat betreft het 'stempeltje': Ik denk wel eens: ík ben niet gek, iedereen om me heen is het, haha !
Ik denk echt dat het bij de veranderende tijdgeest past, dat er een verschuiving plaatsvindt van denken naar intuïtie. We moeten naar een evenwicht tussen denken en voelen, waarbij het een het ander aanvult. Denken is heel waardevol, maar niet denken alléén!

P.S.: de 'E' van ESP heb ik trouwens ter plekke zitten bedenken hoor , omdat ik altijd als ik lees over HSP denk: ik ben nog veel erger!