Zijn er ook nadelen?

Mijn paarden zijn nu helemaal nog niet bekend met slowfeeders, maar ik wil het straks in het PP eigenlijk wel toe gaan passen. Welke dat weet ik nog niet precies, dat zit nog in het broedproces. Maar zitten er eigenlijk (voor sommige paarden misschien) ook nadelen aan slowfeeders?

Omar is een paard wat makkelijk dik wordt, en ook dooreet tot elk sprietje op is. Een aantal jaren geleden heb ik met hem meegemaakt dat hij in een wei met dieetpaaltjes stond. Omar vond dat hij er maar weer eens een stukje bij moest hebben, en probeerde me dat ook zeer heftig duidelijk te maken. Voor het draadje heen wen weer ijsberen, en ondertussen verlangend naar het langer gras aan de andere kant kijken...
Ik zou me voor kunnen stellen dat hij boos of chagrijnig wordt van een slowfeeder. Is er iemand die daar ervaring mee heeft?

En hoe ga je om met paarden die maar moeilijk dik te houden zijn. Jake staat zoveel tijd niet te eten, en die maakt ook vaak z'n hooi niet op, dat ik bij hem bijvoorbeeld wel een beetje bang ben dat dat nog erger zal worden met een slowfeeder. Of zal hij dan misschien gewoon langer staan te eten, zodat hij niet nog minder gaat eten?

Ik hoor eigenlijk alleen maar positieve verhalen over slowfeeders, maar zijn er ook nadelen? Dan houd ik daar graag rekening mee in mijn broedproces.

Interessante vraag Monique, ook voor anderen.
Ik ben heel enthousiast over mijn langzame hooibakken en -netten en heb er eigenlijk nog geen nadelen van ondervonden.

Waar je bij de fijnmazige netten op moet letten is dat paarden er niet met hoefijzers in kunnen blijven hangen. Dus als je paarden met ijzers hebt kun je eigenlijk deze netten alleen gebruiken in bakken die zo hoog zijn dat ze er niet met hun benen in kunnen komen.

Vooral bij de ijzeren draadmatten moet je het hooi heel goed uit elkaar pluizen voordat je de draadmat er overheen doet. Te grote geperste 'brokken' hooi krijgen ze nl. niet door de draadmat heen getrokken.

Het chagrijn wat je noemt kan zeker optreden in het begin. Ik heb wel wat verhalen gehoord over paarden, die in het begin echt zoiets hadden van "ja hallo, ga jij dat werk maar lekker zelf doen, wij gaan staken en je zorgt maar dat je ons weer op een 'normale' manier hooi voorschotelt hoor!" In het begin kunnen ze even wat ontmoedigd raken omdat ze gewoon nog niet begrijpen wat de bedoeling is. En dan zijn het net mensen: het ene paard zal blijven proberen totdat hij heeft uitgevonden wat de bedoeling is, terwijl het andere zich meteen beledigd terugtrekt en in een hoekje gaat staan 'mokken'. Dat heeft gewoon even tijd nodig en je kunt bij het proces helpen door in het begin hier en daar wat plukjes hooi door de mazen te trekken, waar de paarden dan vanzelf aan gaan trekken zodat het eetproces op gang komt. Bij mijn eigen paarden verliep het eigenlijk vrij soepel, ik heb ze even een beetje geholpen en binnen een paar dagen leken ze al ware experts. Begin in ieder geval niet meteen met netten met mazen die kleiner zijn dan 5 x 5 cm.

Waar mensen soms over klagen is dat de draadmatten in de grote hooibakken voor nogal wat lawaai kunnen zorgen, omdat de paarden aan het hooi trekken en de draadmat dan steeds met lawaai in de bak terugklapt. Ik hoor dat hier ook wel eens maar ik vind het persoonlijk nogal meevallen. Nou staan de paarden bij ons niet naast het slaapkamerraam , dus dat scheelt wel.

Ik heb zelf ook een merrie die nogal snel afvalt en meer hooi helpt bij haar ook niet omdat ze het dan gewoon laat staan. Ik heb bij haar echter sinds de slowfeeders geen verschil gemerkt, ze wordt echt niet magerder. Ik denk dat een ding belangrijk is: als je een paard hebt dat zonder slowfeeder al de hele dag beschikking heeft over hooi en ook echt bijna continu eet, maar toch moeilijk op gewicht te houden is (dus snel afvalt), dan heb je kans dat hij met een slowfeeder te weinig binnen zal krijgen. Maar als hij zonder slowfeeder niet continu eet, kun je best een slowfeeder proberen. Hij zal dan waarschijnlijk langer bezig zijn met eten, en dat is natuurlijk juist wat je wilt. (Bij mijn magere merrie helpt het trouwens om haar zoveel als mogelijk op de wei te zetten; om de een of andere reden gedijt zij gewoon niet goed op alleen hooi.)

Ik zal nog eens verder nadenken, maar eerlijk gezegd kan ik op dit moment verder geen nadelen bedenken .

Mooi uitgebreid antwoord Marja, is heel duidelijk !

Monique, wij hebben nog geen ervaring met slowfeeders, maar vanaf aanstaande weekend gaan we het bij onze paarden proberen. Wij zijn dus heel benieuwd hoe het gaat werken voor onze paarden.
We vinden het aan de ene kant wel jammer dat het op deze manier 'moet'. Het liefst voeren wij gewoon onbeperkt vanaf de grond, maar het is met dit weer en de grond gewoon niet goed schoon te houden.

Wij hebben trouwens wel voor touw-netten gekozen en niet voor ijzeren netten, omdat dat invloed kan hebben op het gebit.

Als Jake moeilijk dik te houden is, dan zou ik hem wel bijvoeren. Wij hebben ook een paar paarden waarbij alleen op hooi te weinig voor ze is (ook al eten ze dit veel), die voeren wij wel bij.

-

Irene schreef:

Wij hebben trouwens wel voor touw-netten gekozen en niet voor ijzeren netten, omdat dat invloed kan hebben op het gebit.

Wat bedoel je daar precies mee Irene? Dat paarden met hun tanden tegen de draadmat aan zouden komen? Er zijn wel meer mensen die daar bang voor zijn, maar ik heb hier al heel vaak naar onze etende paarden staan kijken en nog nooit gezien (of eigenlijk gehoord) dat de tanden tegen het ijzer komen. Paarden zijn tijdens het eten heel bedreven; ze zoeken eerst de door de mazen stekende plukjes hooi met hun lippen en die plukjes pakken ze vervolgens met hun tanden, zonder het rek aan te raken. Zo heb ik b.v. ook nog nooit gezien dat ze bij het eten uit een fijnmazig hooinet met hun tanden per ongeluk het touw vastpakten i.p.v. het hooi, hun gevoel daarvoor is feilloos. Een in de wei grazend paard pakt ook vrijwel nooit iets verkeerds tussen zijn lippen of tanden, 't is echt knap hoe ze dat doen, een studie waard !

Dankjewel voor je uitgebreide antwoord.
Jake zet ik juist liever niet te lang op de wei, omdat hij aanleg heeft voor eczeem. Met hooi en de juiste brokjes heb ik dat juist goed onder controle. Vorig voorjaar waren z'n manen net weer een beetje bijgegroeid toen ze dag en nacht naar buiten (op de wei bij de pensionstal) gingen. Hij heeft toen een explosie van jeuk gehad, dat was zo sneu.
Als ze nu weer dag en nacht naar buiten gaan gaan we naar Dwingeloo. We willen dan in ieder geval gelijk een track hebben waar niet teveel gras staat. Ik hoop dat ik z'n jeuk dan onder controle houdt, zodat hij z'n mooie lange manen weer gaat krijgen.
Wat bedoel je met bijvoeren Irene? Zit je dan echt aan wat dikmakers te denken? Grasbrok of slobber ofzo?

Marja schreef:

Wat bedoel je daar precies mee Irene? Dat paarden met hun tanden tegen de draadmat aan zouden komen? Er zijn wel meer mensen die daar bang voor zijn, maar ik heb hier al heel vaak naar onze etende paarden staan kijken en nog nooit gezien (of eigenlijk gehoord) dat de tanden tegen het ijzer komen. Paarden zijn tijdens het eten heel bedreven; ze zoeken eerst de door de mazen stekende plukjes hooi met hun lippen en die plukjes pakken ze vervolgens met hun tanden, zonder het rek aan te raken. Zo heb ik b.v. ook nog nooit gezien dat ze bij het eten uit een fijnmazig hooinet met hun tanden per ongeluk het touw vastpakten i.p.v. het hooi, hun gevoel daarvoor is feilloos. Een in de wei grazend paard pakt ook vrijwel nooit iets verkeerds tussen zijn lippen of tanden, 't is echt knap hoe ze dat doen, een studie waard !

Wellicht heb je gelijk en komen de tanden eigenlijk niet tegen de draadmat. Maar het lijkt me toch vreemd als ze helemaal niet in aanraking komen met de mat. Ik bedoel ook niet dat ze het echt zullen vastpakken, net als een touwnet, maar misschien wel er langs gaan met hun tanden. Maar goed, jij hebt er echt ervaring mee.
Mijn man is er vooral wat huiverig voor, omdat hij veel problemen tegenkomt bij paarden waarbij de voortanden zijn afgesleten. Dat is iets wat je echt nooit wilt hebben bij je paard en hij wil daar dan geen enkel risico in nemen.

-

MoniqueBuu schreef:

Wat bedoel je met bijvoeren Irene? Zit je dan echt aan wat dikmakers te denken? Grasbrok of slobber ofzo?

Ja, echt wat goed vult. Wij voeren dan pulp en grasmix bij (met wat haver en lijnzaad). Werkt heel goed, ook voor ons oudste paard van nu 33 jaar.

-

Irene schreef:

Mijn man is er vooral wat huiverig voor, omdat hij veel problemen tegenkomt bij paarden waarbij de voortanden zijn afgesleten.

En zijn dat dan paarden die eten door een draadmat? Daar ben ik eigenlijk wel benieuwd naar.
Ik ben een goed 'observeerder' - al zeg ik het zelf - en ik heb tijdens het observeren van mijn etende paarden nog nooit iets gezien/gehoord waarvan ik dacht 'o jee, ze slijten hun tanden aan het ijzer', echt niet. Hopelijk is mijn ervaring van het nu al enkele jaren op deze manier voeren van zeven paarden je man wat waard .

Marja schreef:

En zijn dat dan paarden die eten door een draadmat? Daar ben ik eigenlijk wel benieuwd naar.

Dat zou ik eigenlijk even moeten navragen aan hem, over het algemeen komt hij het geregeld tegen dat bij paarden de tanden (scheef) zijn afgesleten en dit heeft gigantisch veel invloed op het gebit.

Marja schreef:

Hopelijk is mijn ervaring van het nu al enkele jaren op deze manier voeren van zeven paarden je man wat waard .

Ik denk ook niet dat je het persé hoeft te zien/horen, maar wellicht heb je helemaal gelijk, je hebt er inderdaad al heel wat jaren ervaring mee.
Ik zal jouw ervaring delen met mijn man, kijken of hij het wat waard vindt . Misschien wil hij wel bewijs , heb je foto's van de tanden... ?

-

Irene schreef:

Ik zal jouw ervaring delen met mijn man, kijken of hij het wat waard vindt . Misschien wil hij wel bewijs , heb je foto's van de tanden... ?

Dat moet te regelen zijn Irene, ik zal eens kijken of het lukt om foto's van de gebitjes van onze schatjes te maken.

Op de Amerikaanse PP wiki site vond ik ook nog iets wat misschien interessant is voor je man: op deze pagina staat een klein stukje over gebitten en slow feeders, met een verwijzing naar deze link (staat ook op die pagina), naar een powerpoint presentatie van een Amerikaanse paardentandarts.

Kijk eens Irene, speciaal voor jou (of eigenlijk voor je man) een albumpje van de gebitten van 5 van onze paarden (Er staan ook nog twee paarden 500 m verderop maar ik had geen zin om daar ook nog naartoe te lopen ). De leeftijden van de paarden staan in de fototitels.
Al deze paarden eten sinds 2 jaar dagelijks uit de hooibakken met draadmatten.

Volgens mijn niet-kenners-blik ziet dat er allemaal keurig uit. Ben erg benieuwd wat Irene haar man hiervan zegt.

Marja schreef:

Op de Amerikaanse PP wiki site vond ik ook nog iets wat misschien interessant is voor je man: op deze pagina staat een klein stukje over gebitten en slow feeders, met een verwijzing naar deze link (staat ook op die pagina), naar een powerpoint presentatie van een Amerikaanse paardentandarts.

Leuke link, ik zal het aan mijn man doorgeven, bedankt!

Marja schreef:

Kijk eens Irene, speciaal voor jou (of eigenlijk voor je man) een albumpje van de gebitten van 5 van onze paarden (Er staan ook nog twee paarden 500 m verderop maar ik had geen zin om daar ook nog naartoe te lopen ). De leeftijden van de paarden staan in de fototitels.
Al deze paarden eten sinds 2 jaar dagelijks uit de hooibakken met draadmatten.

Wat ontzettend leuk dat je deze foto's gemaakt hebt! Ik ben heel benieuwd wat mijn man er van vindt. Zo gauw ik antwoord heb, zal ik het hier plaatsen .

-

Nou, mijn man heeft de gebitten gezien en hij vindt het erg meevallen. Maar je ziet dus wel slijtage van de tanden. Op zich valt het dus mee gezien de 2 jaar dat ze al zo hooi krijgen. Alleen zou dit voor hem evengoed reden zijn om dit nooit bij onze eigen paarden te gebruiken. De slijtage kan dan over bijvoorbeeld 10 jaar alweer zodanig zijn, dat het wel invloed heeft op de rest van het gebit.

Als voorbeeld heb ik even een foto van Saegola genomen (is het meest duidelijk te zien) en daar aangegeven wat de slijtage-'plekken' zijn. Als je goed kijkt bij de andere gebitten zie je dezelfde soort plekken (op verschillende plaatsen).



-

Marja schreef:

En zijn dat dan paarden die eten door een draadmat? Daar ben ik eigenlijk wel benieuwd naar.

O ja, je vroeg dit nog. Mijn man zei dat er behoorlijk wat paarden zijn die bijvoorbeeld met hun tanden langs een voerbak gaan, langs een staldeur of nog het meest langs tralies. Daarbij krijg je dus echt flinke slijtage van de voortanden. Dit is vaak het gevolg van een bepaald stalbeleid/voernijd.

-

Irene schreef:

Nou, mijn man heeft de gebitten gezien en hij vindt het erg meevallen. Maar je ziet dus wel slijtage van de tanden. Op zich valt het dus mee gezien de 2 jaar dat ze al zo hooi krijgen. Alleen zou dit voor hem evengoed reden zijn om dit nooit bij onze eigen paarden te gebruiken. De slijtage kan dan over bijvoorbeeld 10 jaar alweer zodanig zijn, dat het wel invloed heeft op de rest van het gebit.

Als voorbeeld heb ik even een foto van Saegola genomen (is het meest duidelijk te zien) en daar aangegeven wat de slijtage-'plekken' zijn. Als je goed kijkt bij de andere gebitten zie je dezelfde soort plekken (op verschillende plaatsen).

Leuk dat je man er even gedetailleerd naar heeft gekeken . Ik kan alleen niet meegaan in zijn conclusie dat deze slijtplekjes van de draadmat zouden komen. Ze zitten nl. veel dichter bij elkaar dan de spijlen van de draadmat. Ook zie je b.v. bij Frosti de slijtplekjes niet op zijn middelste twee snijtanden maar op die daarnaast, die de draadmat niet eens zouden kunnen raken (tenzij hij met zijn hoofd gekanteld zou eten, wat hij niet doet).
Ik heb afgelopen week nog eens heel goed geobserveerd hoe onze paarden eten met de draadmat en heb echt geen enkele keer tanden tegen de draadmat horen komen (dat zou je nl. duidelijk moeten kunnen horen als het wel zo was). Ze voelen met hun lippen welke sprietjes hooi uitsteken en die worden vervolgens gepakt met de voorste snijtanden, zonder de draadmat aan te raken. Geen van onze paarden vertoont daarnaast abnormaal gedrag zoals met de tanden langs voerbakken, staldeuren of andere harde voorwerpen gaan.
Ik ga er daarom met mijn 'boerenverstand' van uit dat deze kleine plekjes normale slijtage zijn die b.v. ontstaat door het eten van hard, stengelig hooi en het knagen aan takken en boomstronken e.d. (ik leg regelmatig takken neer, waar ze dankbaar gebruik van maken). En dat lijkt me normaal natuurlijk gedrag. Het zou in dit kader interessant zijn om gebitten te zien van wilde paarden, die immers ook aan takken, stammen, kalkrotsen e.d. knagen. Op internet heb ik helaas niks kunnen vinden.

Ook in het boek 'Gebitsverzorging bij paarden' (Chris Hannes), waarin ik even heb zitten neuzen, zie ik op alle foto's (en zelfs op de tekeningen) van gezonde gebitten deze kleine onregelmatigheden aan de snijtanden. Dus het lijkt voor de hand te liggen dat dit normale slijtplekjes zijn die bij vrijwel ieder paard voorkomen.

Dit is geen aanval op je man hoor ! Ik vind het heel leuk dat hij zich verdiept heeft in de foto's, maar ja, ik ben zelf altijd erg oplettend en 'observeerderig' en hecht dus ook veel waarde aan mijn eigen-wijsheid .

Marja schreef:

Leuk dat je man er even gedetailleerd naar heeft gekeken . Ik kan alleen niet meegaan in zijn conclusie dat deze slijtplekjes van de draadmat zouden komen. Ze zitten nl. veel dichter bij elkaar dan de spijlen van de draadmat. Ook zie je b.v. bij Frosti de slijtplekjes niet op zijn middelste twee snijtanden maar op die daarnaast, die de draadmat niet eens zouden kunnen raken (tenzij hij met zijn hoofd gekanteld zou eten, wat hij niet doet).

Leuk dat je uitgebreid jouw visie uitlegt . De slijtplekjes hoeven natuurlijk niet persé van de draadmat te komen. Maar dat de plekjes dichter bij elkaar staan dan de spijlen zegt niet zo veel, soms raken ze het iets meer aan de ene dan aan de andere kant. Frosti heeft een nogal golvend gebit en dit zal ook invloed hebben op de manier waarop iets slijt.

Marja schreef:

Ik heb afgelopen week nog eens heel goed geobserveerd hoe onze paarden eten met de draadmat en heb echt geen enkele keer tanden tegen de draadmat horen komen (dat zou je nl. duidelijk moeten kunnen horen als het wel zo was). Ze voelen met hun lippen welke sprietjes hooi uitsteken en die worden vervolgens gepakt met de voorste snijtanden, zonder de draadmat aan te raken. Geen van onze paarden vertoont daarnaast abnormaal gedrag zoals met de tanden langs voerbakken, staldeuren of andere harde voorwerpen gaan.

Het lijkt mij nog steeds onmogelijk dat ze niet met de tanden de draadmat raken. Het wil niet zeggen dat ze er echt hard overheen schuren, maar wel raken (en dat hoef je dus m.i. niet te horen/zien).
Dat jouw paarden niet dat abnormale gedrag vertonen is ook duidelijk te zien aan de gebitten, dan heb je een veel ergere (en vaak andere) slijtage.

Marja schreef:

Ik ga er daarom met mijn 'boerenverstand' van uit dat deze kleine plekjes normale slijtage zijn die b.v. ontstaat door het eten van hard, stengelig hooi en het knagen aan takken en boomstronken e.d. (ik leg regelmatig takken neer, waar ze dankbaar gebruik van maken). En dat lijkt me normaal natuurlijk gedrag. Het zou in dit kader interessant zijn om gebitten te zien van wilde paarden, die immers ook aan takken, stammen, kalkrotsen e.d. knagen. Op internet heb ik helaas niks kunnen vinden.

Het is niet mogelijk dat ze dergelijke slijtage van hard, stengelig hooi krijgen of van takken/boomstronken. Daar zijn de tanden veels te hard voor.
Het zou inderdaad wel heel interessant zijn om gebitten van wilde paarden te zien, jammer dat er geen documentatie over te vinden is. Zal eens aan mijn man vragen of hij het weleens gezien heeft.

Marja schreef:

Ook in het boek 'Gebitsverzorging bij paarden' (Chris Hannes), waarin ik even heb zitten neuzen, zie ik op alle foto's (en zelfs op de tekeningen) van gezonde gebitten deze kleine onregelmatigheden aan de snijtanden. Dus het lijkt voor de hand te liggen dat dit normale slijtplekjes zijn die bij vrijwel ieder paard voorkomen.

Dit zijn dus geen 'normale' slijtplekken, maar wel slijtplekken die veel voorkomen .

Marja schreef:

Dit is geen aanval op je man hoor ! Ik vind het heel leuk dat hij zich verdiept heeft in de foto's, maar ja, ik ben zelf altijd erg oplettend en 'observeerderig' en hecht dus ook veel waarde aan mijn eigen-wijsheid .

Andersom zijn mijn antwoorden ook geen aanval op jou hoor . Het is gewoon een verschil in visie/mening, daar zijn we mensen voor

-

Ik ben nu sinds 6 weken in het bezit van een gesloten hooibak met draadmat erop.
Ik ben hier erg tevreden over. Een echte aanrader.

Mijn welsh Da Laico valt 2e helft winter vaak af waardoor ik altijd bix bij moet voeren, dit is nu niet meer nodig, ik zie dat hij gewoon voller is doordat hij veel langer over het hooi doet. Mijn haflinger Atent is nog volop in de groei, ik zie dat hij het hier veel beter op doet. Het lijkt wel of ze weten wanneer ze vol zitten, want Da Laico wordt niet te dik en Atent niet te dun. Ze eten samen uit de bak, Da Laico heeft veel minder nodig dan Atent.

Over het onderwerp met de tanden over de draadmat gaan, ik hoor(net als Marja) eigenlijk nooit dat ze met de tanden over de draadmat gaan, je ziet ze met de lippen aftasten en het dan zo naar binnenwerken.

Marja, ik las dat jij het hooi helemaal "uitpluist" ik doe dat dus niet.
Ze kunnen het prima tussen de mazen uit eten. Ik rijd er met de kruiwagen vol hooi in, deze kiep ik er in en dan verdeel ik het zo dat het gelijk uitgespreid is en dan de mat erover. De paarden hebben hier geen problemen mee, je heb het op het filmpje van Atent gezien.

yvonnedejong schreef:

Marja, ik las dat jij het hooi helemaal "uitpluist" ik doe dat dus niet.
Ze kunnen het prima tussen de mazen uit eten. Ik rijd er met de kruiwagen vol hooi in, deze kiep ik er in en dan verdeel ik het zo dat het gelijk uitgespreid is en dan de mat erover. De paarden hebben hier geen problemen mee, je heb het op het filmpje van Atent gezien.

Het hangt ook van de soort hooi af of het wel of niet hoeft. Soms is het voordrooghooi (uit grote pakken) zo keihard en vast geperst dat het wel 'karton' lijkt. Zulke vaste brokken moet je wel uitpluizen, anders krijgen ze het echt niet door de draadmat. Maar met minder vast geperst hooi hoeft het inderdaad niet per se, maarrr.... als je het niet doet, trekken de paarden vaak wel veel grotere plukken hooi ineens door de draadmat. Als je het goed uit elkaar pluist is dat minder, en dat is toch wat ik het liefste wil .

Fijn dat je zulke goede ervaringen hebt met je hooibakken!

Fijn dat het zo goed bevalt, en dat de een goed blijft groeien, en de ander zich er niet meer te dik in eet. Dat gaat dus gewoon heel goed samen met zo'n bak. Daar maakte ik me best een beetje zorgen over, maar dat wordt nu een stuk minder als ik dit zo lees.