Tandarts bij Maurits

Tot voor kort lieten wij één keer per jaar een tandarts naar het gebit van Maurits kijken en de ene tandarts is de andere niet. De één verdooft het paard en gaat op onderzoek uit tot bij de achterste kiezen en een ander, verdooft niet en schraapt wat heen en weer over de kiezen en tanden.

Me dunkt, dat een goede gebitverzorging veel ellende kan voorkomen.

Hoe gaat dit bij jullie met een PP?

Ooit heb ik een video-opname gemaakt over een bezoek van de tandarts aan Maurits en wie stalen zenuwen heeft, kan dit onder deze link bekijken;

Maurits bij de Tandarts

Groetjes.. frans en willeke.

Mijn dierenarts heeft ook opleiding tot tandarts gedaan, dus die doet de tanden van mijn paarden 1 keer per jaar (samen met de inenting). Hij gaat altijd secuur te werk. Heeft de eerste paar keren verdoving geopperd maar ik hou er niet zo van om extra troep in mijn paarden te spuiten als het niet nodig is. Met zijn rust en vakundigheid, behandelt hij de paarden dus zonder verdoving en dat gaat prima. Paar weken geleden is hij weer geweest, dus de dames kunnen er weer even tegen.

jaren terug wist ik niet beter dan dat verdoven standaard nodig was, bij mijn eigen paarden is het tot nu toe nooit nodig geweest, mijn dierenarts is ook tevens tandarts en dat werkt prima.

Is wel handig, Joyce en Berith, als de dierenarts tevens tandarts is, want wij maakten gebruik van de tandarts, die een dierenarts erbij haalde voor het verdoven en dan lopen de kosten erg snel op. De laatste keer kostte dit grapje iets van 165 euro..

Nu nog op stap gaan om in deze regio een goede kwaliteit dierenarts/tandarts te vinden.

Dank, groet.. franslj.

Jaren heb ik mijn paarden eens per jaar door verschillende tandarts laten bijwerken. Ook ik was overtuigd voorstander om dit zonder verdoving te doen vanwege de toxische belasting voor hun lijf. Nu blijkt dat hun gebitten al die jaren niet volledig en goed bijgewerkt konden worden, omdat het zonder verdoving onmogelijk is de achterste kiezen goed te bereiken.
Afgelopen najaar heeft een tot tandarts opgeleide dierenarts beide paarden onder verdoving behandeld. Ik heb zelf gezien en gevoeld dat nu ook de achterste kiezen bijgewerkt zijn. Doordat ze (bijna) niets van meekrijgen en de behandeling veel beter en sneller ging, ben ik om. Sterker nog, behalve het resultaat van hun gebit, denk ik dat dit voor de paarden minder vervelend is.
Over anderhalf jaar laat ik dezelfde tandarts terug komen. Ik vrees dat ik in al die jaren geld heb uitgegeven aan halve behandelingen.
http://www.paardentandartshelthuis.nl/

Precies, Iris, een goede verzorging van het paardengebit lijkt me erg belangrijk, want een halve verzorging kan tot maag en darmklachten leiden, als het eten te snel naar binnen gewerkt wordt.

Zeker, in de verdoving zit spul, dat we liever niet in de bloedsomloop van een paard zien, maar van de andere kant kunnen de nieren dit ook weer snel schoonspoelen.

Wij zagen Maurits een half uur na de verdoving en gebitsverzorging al weer buiten op het weiland rollen en springlevend.


Dank, groet... franslj.

Ook mijn paarden waren binnen een half uur weer aanspreekbaar. En gingen daarna uit zichzelf in de stal staan, waar ze ook behandeld waren. Voor mij een teken dat de associatie van stal met tandarts neutraal was of langs hun heen is gegaan vanwege de verdoving. De behandelingen zonder verdoving gaven tijdens en na die tijd altijd meer stress, ookal koos ik voor de meeste rustige tandartsen.

Moeilijke afweging, vind ik, Iris. Ik vraag me af hoe Jaime Jackson en/of mensen die zich met Natural Horsemanship bezighouden, hiermee omgaan.

Spelen dan de kosten een rol? Speelt, zoals jij hebt ervaren, de rust van een dierenarts/tandarts een rol? Kan een tandarts de haken op een gebit, tot achter in de mond effectief wegvijlen?

Groet... franslj.

In die zin spelen de kosten een rol, dat nu slechts een paar tientjes meer betaalde voor volledig werk. Het voelt bekocht om te betalen voor half werk.

Door de verdoving is het ook mogelijk om machinaal te werken. Waardoor de behandeling ook sneller gaat. En de twee tandartsen die alleen met verdoving werken, zijn van mening dat het zonder verdoving onmogelijk is de achterste kiezen helemaal rondom te bewerken.

Je bedoelt dat in een natuurlijke omgevind de paarden als het goed is zonder tandarts kunnen? Tja ondanks af en toe wat wilgentakken, bestaat het rantsoen toch vooral uit gras en hooi. Ik vraag me af of een gevarieerder en harder rantsoen voldoende zou zijn. Afgezien van de lange tanden van mijn KWPN-er slijten ze allebei vooral scheef af. Zal dit anders zijn bij meer takken e.d.?

Klopt, Iris, bekocht na vergelijken met een behandeling van dierenarts/tandarts. Alleen, je weet niet van te voren of een behandeling zonder verdoving even effectief is als een behandeling mét verdoving. Elke behandelaar preekt het liefst voor eigen parochie...

Ja, in een natuurlijke omgeving, aangevuld met een 'natuurlijke' verzorging, lijken me de kansen op klachten aan een gebit minimaal. Dan is het misschien mogelijk om periodiek de 'haken' te verwijderen en that's it.

Groet.. franslj.

franslj schreef:

Elke behandelaar preekt het liefst voor eigen parochie...

Je neemt me de woorden uit de mond Frans, want dit is iets wat mij ook vaak opvalt. Ik geloof nl. niet zonder meer in de uitspraak dat de achterste kiezen niet behandeld zouden kunnen worden zonder verdoving. Dat is m.i. vooral afhankelijk van het individuele paard en wat dat paard wel of niet ontspannen toelaat.
Zelf laten we onze paarden niet zo vaak behandelen, de laatste keer was 3 jaar geleden. Ik vertrouw altijd vooral op mijn eigen beoordelingsvermogen. Ik kijk altijd erg goed en vaak naar mijn paarden, zodat het me meteen opvalt als er iets anders is dan anders, bv. ineens afvallen, afwijkend eetgedrag, afwijkend gedrag in het algemeen, hoe zitten ze ´in hun vel´ )zowel letterlijk als figuurlijk'.
De gebitsverzorger die hier de laatste keer is geweest is René Heijmans - klik. Over hem waren we zeer te spreken, vooral ook omdat hij op een fantastische manier omging met de paarden. Hij gebruikte geen verdoving en behandelde de paarden los in de paddock. We hoefden de paarden niet eens vast te houden en als ze even wilden gaan lopen, liep hij gewoon heel rustig met ze mee en ging dan weer verder. Hij maakte na iedere handeling de mondsperder meteen los om de paarden steeds een korte pauze te gunnen. Zelfs onze oude ruin die toen 33 was, en een erg eenkennig paard is, was vol vertrouwen. Bij hem heeft René toen 2 loszittende kiezen getrokken, zonder verdoving omdat hij dit riskant vond bij zo´n oud paard en ook omdat hij zei dat het uberhaupt niet nodig was. En dit allemaal los in de paddock, ik kon mijn ogen niet geloven dat ons oude mannetje zo rustig bleef terwijl er zo in mijn mond gewrikt werd. René deed de behandelingen manueel, behalve bij één van de paarden, die iets meer nodig had. Die heeft hij toen elektrisch behandeld.
René vertelde toen dat hij door het hele land komt en ook bij veel grote sportstallen in Duitsland. Dat zegt waarschijnlijk veel over de tevredenheid van zijn klanten en dus over zijn kundigheid lijkt me.
Ik heb hem laatst aan een vriendin aangeraden en ook zij was zeer tevreden over hem en vond dat hij de paarden zo fijn benaderde. Hij woont trouwens in Kessel, Limburg dus .

franslj schreef:

in een natuurlijke omgeving, aangevuld met een 'natuurlijke' verzorging, lijken me de kansen op klachten aan een gebit minimaal. Dan is het misschien mogelijk om periodiek de 'haken' te verwijderen en that's it.

Ik denk ook dat het zeker scheelt hoe natuurlijk de paarden gehouden worden. Regelmatig aanbieden van takken/stammen zal beslist wat uitmaken voor het gebit.

Bedankt voor de tip over René Heijmans, Marja en als ik op de lijst klik van de vereniging waar René ook bij aangesloten is, zie ik een aantal namen voorbijkomen, die wij wel kennen, maar niet echt tevreden over zijn.

Het kaf van het koren scheiden, blijkt altijd moeilijk te zijn.

Groet... frans.

franslj schreef:

Bedankt voor de tip over René Heijmans, Marja en als ik op de lijst klik van de vereniging waar René ook bij aangesloten is, zie ik een aantal namen voorbijkomen, die wij wel kennen, maar niet echt tevreden over zijn.

Het kaf van het koren scheiden, blijkt altijd moeilijk te zijn.

Voor mij zegt persoonlijke ervaring (en dus ook mond-tot-mond reclame) daarom altijd meer dan het aangesloten zijn bij een bepaalde vereniging of het hebben van bepaalde diploma's. Natuurlijk zegt dat wel het nodige over de aanwezige kennis (ten minste, dat mogen we hopen), maar niet over de betrokkenheid, de wil om het werk precies uit te voeren, en het open kunnen staan voor nieuwe dingen en andere stromingen. Om maar een paar zaken te noemen. Binnen IEDER vakgebied geldt dat er goede en slechte uitoefenaars te vinden zijn, want die ware spirit om het vak goed en consciëntieus uit te oefenen zit in iedere individuele mens en niet in papiertjes.
Daarom blijf ik als klant altijd mijn oren en ogen openhouden en vragen stellen als ik iets niet begrijp. Een goede vakman- of vrouw is naar mijn mening altijd bereid tot een duidelijke uitleg.

Goed gezien, Marja, erkenning begint altijd in en bij mezelf en een 'vereniging' kan ondersteunende info verstrekken, maar geen keuzes voor me maken en/of beslissingen nemen.

Ik heb soms de indruk dat de slager zijn eigen vlees keurt, als ik naar de bestuurssamenstelling van sommigen verenigingen kijk.

Objectief observeren....laten inwerken... nadenken... handelen.., waarbij inbegrepen dat niet-handelen soms ook handelen is.

Groet.. franslj.

hier is het ook al lang niet meer nodig geweest, heb tussendoor wel eens na laten kijken, omdat " ze er toch was" maar bleek steeds onnodig.
Ik vertrouw ook steeds meer op eigen observatie, gedragsveranderingen vallen vaak op, ik denk dat het ook scheelt dat ik de paarden een paar keer per dag zie en veel, als het ware, tussen ze ben, waardoor ik ze veel meemaak, meer dan toen ik mijn ene paardje, in pension had staan (hij heeft overigens altijd buiten in een groep met loopstal gestaan).
Hier krijgen ze ook takken te eten, ik denk dat je daar ook al veel problemen mee kunt voorkomen.

klinkt wel echt als een hele kundige man, Marja!! fijn dat het zo kan gaan, lekker los in vertrouwde omgeving, zo worden ze hier ook ontwormt en ingeënt, beide handelingen die niet meer zo heel veel gebeuren hier.

Ja, Joyce, dat maakt een enorm verschil uit, merken wij, nu Maurits op de Paddock staat, want op de manege, tussen 30 andere paarden en manegeregels, lukt het niet om ons altijd op één paard te concentreren.

Nu zien we bijna alles en slaan het ook nog eens in onze grijze cellen op... zover nog mogelijk is..

Groet... frans.

klopt, is ook niet altijd te realiseren, ik weet hoe het is, heb mijn paardje jaren ergens anders gehad, dan ben je toch meer afhankelijk van observaties van andere en van die kortere momenten dat je er bent.
hier laat ik op maandag, de boel als het ware los, dat is de enige dag in de week dat ik de hele dag moet werken, maar gelukkig komt er een vriendin van me, de paarden tussendoor verzorgen en vandaag is manlief thuis, nog beter, thuiskomen en dat de dieren lekker verzorgt zijn.
de andere dagen werk ik geen hele dagen. mijn collegas werken 4 hele dagen, ik heb mijn uren verdeeld over 5 dagen, zodat ik minder lang van huis ben, heb toch echt mijn baan nodig om de beessies te kunnen verzorgen.

Kan ik me voorstellen, Joyce, dat het nogal wat organisatietalent vraagt, om én te werken, én iets te regelen voor je afwezigheid, én zelf topfit te blijven op de momenten, dat je bij de paarden kunt zijn.

Paardjes maken geen gebruik van horloges en agenda en voelen zich, zoals ze zich vóelen op een dag en dan moet alles mooi in elkaar vallen, willen paarden en mensen van elkaar genieten.

Ik zag dit op de manege.. veel te veel gehaastheid en onrust, dat natuurlijk niet bevorderlijk is voor de omgang met paarden.

Nu laten we een aantal pony's op de Paddock toe en kiezen voor mensen, die bereid zijn, om elkaars ervaringen te bespreken en elkaar aanvullen en ondersteunen waar mogelijk. Als we een gebitsverzorger nodig hebben, overleggen we samen en maken een afspraak, zodat de gebitsverzorger op één dag een aantal pony's kan behandelen.

Groet... frans en willeke.

Ik ben het eens met Marja, ieder spreek voor zichzelf. Het feit dat je niet bij de achterste kiezen kan komen geloof ik niet zo.
Dit heeft meer te maken met hoe rustig het paard is. En die rust komt bij de tandarts vandaan.
Ik heb net zo'n tandarts als Marja, hij loopt gewoon met de paarden mee, al is het 20 meter naar achteren. :<
Zonder verdoving en heb geen problemen, soms probeer ik zelf even te voelen met mijn vingers op een heldhaftige dag
Ook voel ik zo af en toe eens bij twijfel of de kiezen nog soepeltjes over elkaar kunnen schuiven, bij een hapering weet je genoeg.
Beetje afhankelijk hoe groot de hapering is hoor
De tandarts komt trouwens langs en als hij niets hoeft te doen kost het ook niets. Hij doet dus ook alleen iets als het echt nodig is.
inmiddels zijn we er wel achter dat bij mijn beestjes het om het jaar uitstekend gaat. Maar zou zelfs nog wel iets langer kunnen maar dan heeft hij langer werk zeg maar. Dus is het keuze aan mij, langer laten werken, dus voor de pony meer belasting of eerder laten komen en sneller klaar
met als gevolg lagere belasting voor de pony.

Waar ik vooral op let is hoe hoog het hoofd gehouden moet worden, dit heeft nl invloed op de nekspieren en halswervels.
Zoals ik het paardje zag op de video lijkt mij niet echt fijn. Zij hoofd wordt gedurende lange tijd hoog gehouden en dit geeft grote belasting op o.a de atlas.
En kan invloed hebben op het bewegings meganisme later. Een osteopaat kan dit wel weer herstellen hoor. Maar voorkomen is toch beter dan genezen.
Ook de hoeveelheid rust tussen door is erg belangrijk. Mijn tandarts geeft veel rust tussen door, klem los en even wachten, maakt de spullen ondertussen schoon, gebruikt warm water, dus ook geen giga koude dingen in de mond van het paard. Scheelt ook een stukje in de stress.

Het zijn vaak allemaal details die zorgen voor een compleet plaatje die wel of niet goed werkt voor jouw situatie.

franslj schreef:

Objectief observeren....laten inwerken... nadenken... handelen.., waarbij inbegrepen dat niet-handelen soms ook handelen is.

Met dat laatste zeg je ook iets heel belangrijks Frans! Ik ben van het principe 'minder is vaak meer'; als paarden kwalen ontwikkelen wordt er vaak gegrepen naar allerlei speciale supplementen en voedingsmiddelen, maar naar mijn ervaring is het vaak belangrijker om juist te bedenken wat je eventueel weg kunt laten. Zo is bv. mijn ruin Frosti, die leed aan zwaar zomereczeem, niet opgeknapt in de jaren dat ik allerlei supplementen en middeltjes voor hem gebruikte, maar wel toen ik begon in te zien dat zijn kwaal niet voortkwam uit een tekort aan bepaalde stoffen, maar juist een teveel. Te rijk, mals gras in zijn geval. Sinds hij meer hooi krijgt i.p.v. gras is hij enorm opgeknapt!
Ook probeer ik bij kwaaltjes of verwondingen altijd eerst de natuur zijn gang te laten gaan en niet meteen voor ieder wissewasje de dierenarts erbij te halen. Wel als het echt nodig is natuurlijk!

Marja schreef:

franslj schreef:

Objectief observeren....laten inwerken... nadenken... handelen.., waarbij inbegrepen dat niet-handelen soms ook handelen is.

Met dat laatste zeg je ook iets heel belangrijks Frans! Ik ben van het principe 'minder is vaak meer'; als paarden kwalen ontwikkelen wordt er vaak gegrepen naar allerlei speciale supplementen en voedingsmiddelen, maar naar mijn ervaring is het vaak belangrijker om juist te bedenken wat je eventueel weg kunt laten. Zo is bv. mijn ruin Frosti, die leed aan zwaar zomereczeem, niet opgeknapt in de jaren dat ik allerlei supplementen en middeltjes voor hem gebruikte, maar wel toen ik begon in te zien dat zijn kwaal niet voortkwam uit een tekort aan bepaalde stoffen, maar juist een teveel. Te rijk, mals gras in zijn geval. Sinds hij meer hooi krijgt i.p.v. gras is hij enorm opgeknapt!
Ook probeer ik bij kwaaltjes of verwondingen altijd eerst de natuur zijn gang te laten gaan en niet meteen voor ieder wissewasje de dierenarts erbij te halen. Wel als het echt nodig is natuurlijk!

dat is ook iets wat volgens mij moet groeien en door de jaren heen zich ontwikkeld.
Wij gaan ook niet zo snel naar de dierenarts of laten deze komen, als het nodig is, is het nodig, maar ik durf nu ook eerder af te wachten dan zo'n 15 jaar geleden, in de loop der jaren word je wel wat handiger met bepaalde ziektes. bij twijfel laat ik de arts vaak toch wel komen maar overleg dan ook of er direct wel iets gegeven moet worden of niet. ik ben niet voor het standaard, omdat het altijd al zo gaat, dingen te doen, zo ontworm ik veel minder dan jaren terug maar doe wel mestonderzoek, probeer dingen bewuster te doen, evenals enten, niet standaard alle paarden elk jaar enten, maar ik ga hier ook bewust mee om.
Niet klakkeloos alles maar doen volgens het boekje maar ook goed kijken naar de paarden.
Verder probeer ik ook een balans te vinden tussen natuurgeneeskunde en reguliere geneeskunde.
Maar veel dingen, gaat ook wel weer gewoon over, zonder dat wij ons er mee bemoeien met onze troetelinstinct (die bij mij ook echt goed ontwikkeld is).
Zo verbaas ik me ieder jaar weer over mensen die een veulen die net is geboren, zo snel mogelijk proberen te laten staan zonder dat het veulen ook maar 1 poging zelf heeft mogen doen, afijn, een discussie waar je uren over kan typen denk ik, ik denk wel dat ieder handelt in het belang van het dier.

Dat heb je goed gezien, Inge... Het hoofd wordt lange tijd erg hoog gehouden en ik denk dat dit ook met lengte van de gebitsverzorger te maken heeft. Klein mannetje, dat mogelijk moeite heeft met bukken, als het hoofd lager gehouden wordt.

Daarbij, het was op de manege, waar de ruimte om te bewegen erg beperkt was; in een manegegang.

Nu kunnen we daar ook aandacht aan geven, mochten wij de gebitsverzorger laten komen.

Dank, groet.. frans.

Vragen paarden werkelijk om vertroeteld te worden, Marja en Joyce of heeft het meer met het sentiment van de mens te maken, vraag ik me dan af?

Als ik een pijntje hier en daar voel, wacht ik eerst eens een weekje af, hoe zich dit manifesteert, om daarna, bij status quo of verergering, bij de huisarts binnen te stappen.

Zo ook met paarden; de natuur kan veel en het paard laat wel blijken of iets verbetert, danwel verslechtert, denk ik.

Groet.. frans.

Ik kan me helemaal vinden in je reactie Joyce.
Wij ontwormen onze paarden al jaren niet meer. De combinatie van twee keer per dag mest ruimen, regelmatig de mest laten onderzoeken i.p.v. standaard ontwormen, en - uiteraard - altijd goed naar mijn paarden blijven kijken, heeft erin geresulteerd dat het in de afgelopen jaren niet meer nodig is geweest ze te ontwormen. In ieder mestonderzoek blijven de waarden tot nu toe onder de gevarenzone.
Ook inenten doen wij niet meer standaard. Slechts één van onze zeven paarden krijgt (helaas) een jaarlijkse inenting, alleen omdat dat vereist is voor het meedoen aan bepaalde ritten en evenementen, anders deden we het niet. De rest van de paarden krijgt alleen eens in de paar jaar een tetanus-enting. Het is echt onzinnig dat die tetanus-enting gewoonlijk in de jaarlijkse influenza-enting zit, want hij blijft jaren werkzaam! Waarom dan ieder jaar herhalen ?
Influenza-enting vind ik sowieso niet nodig. Het is geen levensgevaarlijke ziekte en de enting is m.i. alleen maar in het leven geroepen om de continuïteit van de wedstrijdsport te kunnen waarborgen, want daar wordt een ziek paard gezien als ongewenst en lastig.
Ook ik zoek de balans tussen natuurlijke en reguliere geneeskunde. Bij ons komt al jaren dezelfde natuurgeneeskundige (uiteraard alleen als het nodig is ), die onze paarden kent en met wie we heel goede ervaringen hebben. Maar als er een paard een draadverwonding heeft opgelopen (zoals vorig jaar Sefja) dan gaan we uiteraard met haar naar de reguliere kliniek, waar ze wordt gehecht en indien nodig behandeld met reguliere medicijnen.

franslj schreef:

Vragen paarden werkelijk om vertroeteld te worden, Marja en Joyce of heeft het meer met het sentiment van de mens te maken, vraag ik me dan af?

Ook daarin zijn paarden m.i. allemaal unieke individuen. Als je een paard nooit overlaadt met gedwongen knuffels, maar hem in zijn waarde laat en afstand neemt zodra hij daarom vraagt, dan zal hij op een bepaald moment genoeg vertrouwen hebben en zich vrij genoeg voelen om zelf aan te geven of hij aangehaald wil worden... of niet... , afhankelijk van zijn persoonlijkheid. Het ene paard houdt van een stevige knuffel, terwijl het andere alleen maar een zachte aai over zijn neus of hals wil, en nog een ander liever wil dat je op een afstandje blijft. In mijn eigen zevenkoppige kudde zijn wat dat betreft alle 'smaken' vertegenwoordigd, en ik houd daar ook rekening mee. Wat die verschillende wensen betreft zijn het toch echt net mensen .
Wat me in de loop der jaren ook is opgevallen is dat sommige heel afstandelijke paarden mettertijd toegankelijker en knuffeliger worden. Dat geeft dan aan dat het afstandelijke niet zijn natuur was maar meer te maken had met een gebrek aan (zelf)vertrouwen. Als dat vertrouwen ontwikkeld wordt, door het paard in zijn waarde te laten, komt er soms een heel ander paard tevoorschijn. Zo is onze inmiddels 18-jarige Birki de laatste jaren - sinds ik me begon te verdiepen in de methode van Carolyn Resnick - enorm veel toegankelijker geworden. Ook paarden kunnen zich blijven ontwikkelen!

In je reactie, Marja, zie ik elementen van geduld opbrengen, niets forceren, een combinatie vinden van wat er in m'n hoofd omgaat in de ontmoeting met een paard én mogelijk in het hoofd van een paard.

Soms kan een paard zich ook minder blij voelen; bij pijntjes of spanning en dan lijkt de wijze van toenaderen, van benaderen, eentje van geduld, op afstand, kijken, zien, luisteren, aanvoelen, wat kan of (nog) even niet kan.

Prachtig, om te lezen, hoe je aangeeft, dat een paard zich in de interactie met mensen ook ontwikkelt. En omgekeerd, hoop ik...

Groet.. frans.