Tandarts bij Maurits

Dat doen ze zeker frans. Reken maar.
Zo heb ik sinds enkel maanden een paar nieuwelingen in mijn kudde staan.
eerst waren ze vrij voorzichtig, niet afstandelijk maar zo van wie ben jij? wat moet je van me? wat moet ik doen? wat mag ik doen?
enz..enz...Na een weekje was het over en kwamen ze uit zichzelf naar mij toe lopen.
Nu wordt dit steeds hechter, eentje komt zelfs naar mij toe lopen en geeft heel overduidelijk aan waar hij gekrabbeld wil worden.
Als die plek genoeg is draait hij en moet ik ergens anders verder.

Komt mijn man nu eens mee, hij komt niet zo vaak, dan zijn ze meteen weer in de begin status die ze met mij ook hadden.
Voorzichtig en zo. Het is echt iets wat moet groeien. Er moet een vertrouwensband ontstaan. Die komt er alleen met respect.
Van beide kanten trouwens
Terwijl de andere gewoon zoals altijd reageren, zij kennen hem al wat jaartjes langer en zijn er dus al gewoon mee. Ondanks dat hij weinig komt.

Als ze eenmaal iemand kennen vergeten ze het niet zo gauw, ook al zit er jaren tussen.

franslj schreef:

Prachtig, om te lezen, hoe je aangeeft, dat een paard zich in de interactie met mensen ook ontwikkelt. En omgekeerd, hoop ik...

Absoluut !

De betreffende ruin waarover ik het had, die zo veel toegankelijker is geworden, was trouwens echt een monster toen wij hem net hadden (toen een 3 jaar oude hengst, nu 18 jaar en ruin). Door een voorgeschiedenis van geïsoleerd opgroeien in een piepklein weitje, was hij zeer agressief en viel zelfs mensen aan met ontblote tanden. Als ik hem dan nu zie, wat een ongelooflijk verschil!

Inge schrijft: '..Zo heb ik sinds enkel maanden een paar nieuwelingen in mijn kudde staan.
eerst waren ze vrij voorzichtig, niet afstandelijk maar zo van wie ben jij? wat moet je van me? wat moet ik doen? wat mag ik doen?..'

De vragen, Inge, ontstaan uit het menselijk brein en wat er werkelijk binnen de voorzichtigheid van paarden ligt, blijft gissen.

Ja, in het naderbij komen, voelt het paard dat de kust veilig is en kan de mens bijvoorbeeld even krabben. Of paarden de plek wáár, bewust aanwijzen, zou kunnen, maar kan net zo goed toeval zijn, denk ik...

Groet... franslj.

Waarmee weer eens duidelijk wordt aangetoond, Marja, dat paarden ruimte, vrijheid nodig hebben, ipv opgehokt te leven en een aantal uren per dag, in de wintermaanden, buiten mogen spelen.

Met ontblote tanden werd ik in november door een paard aangevallen tijdens het binnenhalen van zo'n 30 paarden. Ik stond bij het hek, om dit te openen en er ééntje door te laten, die dan werd opgevangen door iemand en ik voel dat er iets van achteren nadert.

Ik draai m'n hoofd om en het enige dat ik zag was een opengesperd paardengebit en in een flits beet deze in mijn gezicht. Neusvleugel op 3 plaatsen ingescheurd en een uur later kon ik een tetanusspuit gaan halen bij de huisarts.

Bij navraag bleek dit paard, een spaans paard, getraumatiseerd te zijn, doordat de eigenaar in spanje dit paard gebruikte om stieren bij elkaar te drijven en een neusband gebruikte, met aan de binnenkant pinnen, om het paard te laten gehoorzamen als hij aan de teugel trok. Het paard werd uiteindelik verkocht en kwam in nederland terecht.

Waarom dit paard in eens zo agressief werd, weet ik niet, maar wel, dat ik vanaf dat moment nog meer op mijn hoede ben en niet zo maar een willekeurig paard benader.

Groet.. frans.

Ai, pijnlijke ervaring Frans!

franslj schreef:

Waarom dit paard in eens zo agressief werd, weet ik niet, maar wel, dat ik vanaf dat moment nog meer op mijn hoede ben en niet zo maar een willekeurig paard benader

Dat kan al zijn omdat je zijn territorium betreedt. Onze ruin Birki (die dus ook agressief was toen we hem net hadden) had als jong paard bv. geleerd dat hij mensen uit zijn weitje kon jagen. Zijn piepkleine weitje grensde aan een voetbalveld en er kwamen nog wel eens ballen in terecht, die mensen dan vervolgens weer uit het weitje wilden komen halen. Birki had snel door dat hij die mensen bang kon maken door achter ze aan te jagen en zo ontstond al heel snel agressief territoriumgedrag, omdat hij er veel succes mee had.
Het paard dat jou beet was zo te lezen al behoorlijk getraumatiseerd (zoals zoveel paarden die uit Spanje komen) en dan is er vaak maar weinig aanleiding voor nodig om zich bedreigd te voelen.

Ik weet niet of je bekend bent met Klaus Ferdinand Hempfling (zeer getalenteerd internationaal bekend paardentrainer)? Hij zei ooit eens in een interview dat hij altijd zeer verbaasd en bezorgd is dat de meeste mensen zich zomaar middenin kuddes met onbekende paarden begeven. Hij vindt dat mensen eigenlijk veel banger zouden moeten zijn, zodat ze voorzichtiger zouden zijn tussen paarden. Hijzelf zal zich nooit zomaar tussen vreemde paarden begeven zonder eerst heel bewust met ze kennisgemaakt te hebben.
Ik heb zelf (ook door schade en schande) geleerd om als ik me tussen mijn paarden begeef altijd overal oren en ogen te hebben. Het kan bv. al riskant zijn om naast een paard te staan terwijl aan de andere kant van dat paard een ranghoger paard staat. Als die ranghogere het paard waar jij naast staat uit de weg wil hebben, ziet de ranglagere jou meestal niet meer staan en kun je bv. zomaar ineens een paardenhoofd in je gezicht krijgen (en dat kan heel hard aankomen weet ik uit ervaring!).

tja, hier heb ik weinig aan toe te voegen, zoals jij het omschrijft, kan ik me enorm in vinden, marja.
Agressie komt stiekum nog best geregeld voor bij paarden, ik heb dit gemerkt toen ik nog als stalhulp (0f zoals mijn moeder ontdekte, groom, klinkt minder erg blijkbaar) werkte, sommige paarden hadden er echt veel last van dat ze opgehokt woonde.
Enorm sneu!
En ja hier dus ook al lang niet meer ontwormt, ik laat ook mestonderzoek doen en ent alleen de veulens en jonge paarden die te koop staan, dit omdat ik de nieuwe eigenaar niet in de weg wil zitten wat betreft een up to date, entboekje, stel dat ze endurance ofzo willen gaan doen met hun paard.
Hier word ook 2 keer of vaker per dag, mest geruimd, en ze staan grotendeels op zand, en daar kunnen de wormeitjes en larven niets mee, dus die sterven.
Ik vind het belangrijk om niet klakkenloos iets te volgen, maar je bewust te zijn waarom je bepaalde dingen doet.
Gelukkig heb ik ook een dierenarts die ook niet standaard overal bv, antibiotica voor schrijft, maar ook alles goed in de context kan plaatsen, ik blijf altijd proberen om de juiste balans daar in te vinden, tussen regulier en natuurgeneeskunde.

ehm, afijn, toch weer veel getypt, lol.

Wat betreft het knuffelen, tja, er zijn dagen dat ik mijn paarden niet aanraak, en andere dagen neem ik daar alle tijd voor, ze leven in een groep en ik denk niet dat ze mijn missen als knuffelmaatje, wel handig dat ik geregeld hooi kom brengen, ik laat paarden graag in hun waarde en heb de ene dag meer de tijd om ze individueel aandacht te geven, dan de andere keer, ik geloof niet dat ze iets te kort komen daarin.

Die indruk had ik, Marja.. Twee spaanse paarden van dezelfde eigenaar op hetzelfde moment van 't weiland halen. De een stond klaar om door het hek te lopen en waarschijnlijk vond die ander, dat hij vóór moest gaan en mij als 'indringer' beschouwde. Zoiets...

Als ik al een weiland op liep waar veel paarden bij elkaar stonden, dan alleen met een halstertouw in m'n hand, waarmee ik opdringerige typetjes op afstand hield.

Maar goed, dit topic gaat over 'gezondheid en verzorging'... 'tandartsen' en om bij dit thema te blijven en de risico's van agressief gedrag van paarden, kan ik me voorstellen dat 'tandpijn' bij een paard, eveneens een andere benadering vraagt.

En in die benadering past het beeld van eerst kennis maken met nieuwe paarden, alvorens lijfelijk contact te maken en ogen en oren open te houden.

Soms denk ik wel eens, dat het energieveld van een paard beïnvloed wordt door het energieveld van de mens in het elkaar benaderen en om dit gewaar te worden, moet de mens eerst zichzelf leren kennen en bijvoorbeeld de verhoogde spanning binnen zijn eigen energieveld onderkennen en eventueel aan te passen aan de wijze van 'paarden benaderen'.

Groet.. franslj.

Nee, Klaus Ferdinand ken ik niet. Ga 'm eens googlen.

Paarden zijn super spiegels, als je niet lekker in je vel zit, zul ke dat zeker aan je paarden kunnen zien. Niet iedereen kijkt in die spiegel en elk dier reageert op zn eigen manier. Paarden lezen ook heel goed lichaamstaal, iets waar wij mensen vaak minder in getraint zijn doordat we ook veel verbale communicatie hebben.
Zon 15 geleden ben ik in contact gekomen met de manier van klaus, het heeft mij veel opgeleverd en inzicht gegeven.

Me dunkt, Joyce, dat iemand dan aan de bak moet, nadat je inzichten hebt verkregen, na het lezen van of het bijwonen van een workshop bijvoorbeeld, van Klaus?

Als ik niet lekker in m'n vel zit, bijvoorbeeld last van m'n rug, loop en sta ik anders en voel ik me minder ontspannen in de nabijheid van een paard. Alert op elke beweging van een paard en het paard houdt mij een spiegel voor... Hoe uit zich dit?

Groet... franslj.

franslj schreef:

Als ik niet lekker in m'n vel zit, bijvoorbeeld last van m'n rug, loop en sta ik anders en voel ik me minder ontspannen in de nabijheid van een paard. Alert op elke beweging van een paard en het paard houdt mij een spiegel voor... Hoe uit zich dit?

Als ik niet helemaal lekker in mijn vel zit, houd ik daar altijd rekening bij als ik bij de paarden ben. Ik ben dan wat voorzichtiger, begeef me wat minder snel middenin de groep bijvoorbeeld en ga vaak niet met de paarden aan het werk of ik vraag alleen heel simpele dingen van ze, omdat ik in het verleden gemerkt heb dat er eerder dingen misgaan als ik niet helemaal in orde ben. Zo heb ik weleens in zo'n situatie een trap van een van mijn paarden tegen mijn dijbeen gekregen. Die trap was niet eens voor mij bedoeld maar voor een van de andere paarden, maar ik stond er toevallig tussen en was op dat moment niet helemaal fit en dus ook niet alert genoeg. Ik voel dat ik dan niet genoeg leiderschap uitstraal en dan is het niet zo gek dat de paarden minder respect voor me hebben.
Altijd luisteren naar je eigen gevoel daarin! Als je goed in contact staat met jezelf, voel je inderdaad dat je minder ontspannen bent, soms is het zelfs maar een heel licht onbehaaglijk gevoel. Maar hoe licht ook, je kunt er toch maar het beste naar luisteren. Jenny Pearce (de Australische paardentrainster die ik al eerder noemde) noemt dit het gevoel van 'Not Quite Right'. Zij heeft daarover een heel interessant e-book geschreven waarin ze beschrijft hoe je met dit gevoel kunt werken. Het heet "Zen Connection with Horses" en is de moeite waard!

De energie van leiderschap uitstralen, onthoud ik even van jouw reactie, Marja, want daarin ligt de sleutel, om de juiste keuzes te maken in relatie met paardengedrag, vermoed ik.

Meditatie, incl Zen-meditatie is mij wel bekend van de tijd dat ik me met yoga en meditatie bezig hield en eigenlijk dagelijks uit put.

Het is de kunst om net niet op de plek te staan, waar een paard een trap uitdeelt en ik geloof, dat elke paardenliefhebber wel eens een pijnlijke plek heeft opgelopen. Om ervan te leren, misschien..?

Groet.. frans.

wat kun jij het fijn omschrijven marja.
maar hier ook zo hoor, nu heb ik niet per definitie een groep die de hele tijd probeert te kijken of ze over me heen lopen, maar als ik een wat mindere dag heb, doe ik minder met ze en zal ze ook niet belasten met mijn gevoel.
Merk wel dat het ene dier en zelf al voor aan de kant gaat en het andere dier, je dan juist opzoekt, mooi te zien hoe ze zo hun eigen manier hebben om met situaties om te gaan.

wat betreft groeien, volgens mij ben je in je leven nooit uitgegroeid en kun je dagelijks weer inzichten krijgen waar je van leert en door ontwikkelend. Open blijven staan en goed blijven kijken en " voelen", iets wat ik bij voorkeur doe, vind ik een prettige manier om in het leven te staan en ik denk dat mijn paarden daar ook echt baat bij hebben.

wat betreft agressie bij paarden, ik denk dat er ook veel situaties zijn waarin paarden eerst met kleine subtiele signalen hun onvrede hebben geuit en dat daar geen gehoor aan is gegeven, uiteindelijk zullen ze dan meer agressie gaan zetten, altans, dat is 1 van de opties.
Verder denk ik dat veel dieren geregeld een beloningsgevoel hebben zonder dat de omgeving door heeft dat ze het dier, belonen.