bewuste of onbewuste keuze?

na aanleiding van een voorstelrondje, dacht ik, ik open een nieuwe topic.
De keuze van je paard: bewust voor dit ras of kruising gekozen:
Ik zal hem zelf als eerste beantwoorden .
als kind heb ik na heeeeel lang zeuren en er overtuigt van te zijn dat pasen en pinksteren nooit op 1 dag zou vallen (want dan mocht ik een pony van mijn ouders), heb ik alsnog een pony gekregen (yeah),, 4 jaar lief en leed met hem gedeeld en tja, zoals het helaas vaak gaat, ik werd 18, dus pony moest verkocht, ik had geen geld zelf en tja ik mocht niet meer op de ponyclub rijden.
Veel verdriet gehad.
Toen bij handelaren paarden gereden en later per toeval bij een dressuurstal gaan werken, toen ik daar weg ging, kriebelen het te hard, ik ben met kennissen naar de paardenmarkt in hedel gegaan, hij kocht daar jaarlijks erg leuke jonge paarden, en ik ben daar toen verliefd geworden om een onwijs bang voshengst ponietje.
Hij is nu inmiddels ruim 11 jaar oud en blijkt een half arabier te zijn, we zijn nog bij zijn ouders gaan kijken.
Dus tja, dit was omdat ik hem " zielig" vond, ik had er nog veel meer willen meenemen, maar ben beschermt toen der tijd om me niet alleen maar problemen op de hals te halen. Het vosje bleek wel goed in elkaar te zitten, aldus, de specialist .
Tja en dan begint het, de plek waar ik stond, beviel al snel niet, ik verzorgde ook hun paard (die ik ook reed), werkte me de blubber en bleek dat het schappelijke bedrag wat hun in gedachtte hadden, net ff een paar honderd gulden anders was dan de mijne.
Afijn, uiteindelijk heb ik in totaal 4 plekjes met hem gehad en ruim 5 jaar geleden is hij thuis komen wonen, doordat we gelegenheid kregen om ons huidige plekje te kunnen kopen.
Een vriendin van me had ondertussen al een aantal jaren, een TWH, ik vond het dier erg leuk, maar bleek niet mijn ras, door toeval kwam ik in contact met de mangalarga marchador, van het 1 kwam het ander, ik heb een ritje gemaakt, dat was lekker, paarden ontmoet, erg leuk, en toen stond jhumpa daar, een veulentje van bijna 5 weken, ikke verliefd.
Weken nagedacht, internet afgespeurd, me verdiept in gangenpaarden en na een paar weken, besloten om jhumpa te kopen.
Innmiddels staan hier nu 4 MM's, stuk voor stuk dieren naar mijn hard en tja mijn vosje is er ook nog, hij is en blijft, MIJN paardje.
De mm blijkt erg goed bij mij te passen, sobere dieren, compact gebouwd, cool maar welwillend karakter enne tja, kan nog wel even doorgaan, owja, uiteraard onwijs comfortabele gangen.
we zijn in oktober naar brazilie geweest om het ras in eigen land te ontmoeten, wederom bevestiging gehad dat dit toch echt wel een ras is wat echt bij ons past.
Verder heb ik de overtuiging dat er meerdere rassen zijn die mijn hart kunnen stelen en vind ik het erg onbelangrijk of een paard wel of geen papieren heeft.

wat betreft honden, we hebben nu aussies en ieren, beide rassen vullen mekaar zo mooi aan, wat zorgt voor een fijne balans.
Ik werk ook veel met kruisingen en daar geloof ik ook echt in! kortom, er is meer dan 1 ras voor mij, maar heb wel zo mijn voorkeuren

Eerste was een Haflingermerrie met veulen, door mijn vader impulsief aangeschaft. Merrie was geweldig voor beginnend iemand, maar helaas overleed ze met een half jaar. Haar veulen (toen jaarling) bleef en daar werd een Welsh Cob jaarling bij gekocht.
Daarna werd ik me steeds bewuster en ouder en wijzer.
De Haflinger is altijd door iemand anders verzorgd en bereden. Want ik was jong en twee was teveel. Maar één pony alleen is zielig.
De Welsh Cob was mijn beestje. Toen het met mij niet goed ging heb ik hem in 2005 verkocht. Rijden lukte me vrijwel niet en de pony was niet gelukkig als hij geen beweging kreeg.
Ik mistte het om met een eigen paardje bezig te zijn en de Haflinger stond alleen.
Toen een jonge zwarte Welsh Cobmerrie gekocht.
Eigenlijk was ik toen al gek van een andere kleinere merrie, maar wilde niet kopen van een bekende.
Uiteindelijk heb ik toch die merrie overgenomen en de bekende mijn grote zwarte merrie.
Nu zijn ze 5,5 jaar verder en heb ik die merrie nog steeds. En heb ik met haar gefokt en daar nu een 2,5-jarige zoon van. De Haflinger loopt er ook nog steeds en wordt verzorgd door een vriendin. Daardoor kunnen we uitmesten verdelen.
Die pony past niet bij mij.

Ik heb mijn Welsh Cobs, en dat is voor mij toch wel een voorkeursras. Beetje massa, maar wel karakter en voor je willen gaan.
Ik hecht wel waarde aan papier omdat ik fokkerij interessant vindt.

Mocht ik een andere pony zien die mij aanspreekt zou het best een kruising kunnen worden hoor. Maar als ik wat zou kopen ga ik in eerste wel op zoek naar Welsh Cob met papier.
Fokken zou ik alleen doen met papieren bij de merrie.

als ik met een ras fok, wil ik ook alleen met papieren fokken . maar neemt niet weg dat ik ook geloof ik goede kruisingen, dat bedoelde ik er mee te zeggen.
Alle MM's hebben hier papieren en ik spit ook in de papieren alvorens ik een combi maak (naast andere dingen die ik ook belangrijk vind;)

Voordat ik Sietske (fries) kocht had ik bij mensen een verzorgfries. Daar ben ik op een gegeven moment weggegaan en was op zoek naar een nieuw verzorgpaard. Kon verschillende niet friezen krijgen maar kwam ook uit bij Sietsk (4 jaar onbeleerd en bang voor alles) en haar moeder (hoogdrachtig). Ik kon op dat moment op geen van beiden rijden, maar ik was inmiddels wel gek op friezen en hun karakter dat ik toch voor hen koos. Met Sietske had ik meteen een enorme klik. Na een tijdje besloten dat ik niet meer afhankelijk wilde zijn van verzorgpaarden en hun eigenaren en wilde ik zelf een paard kopen. Eigenlijk was er voor mij maar één paard dat ik wilde kopen en dat was Sietske maar die was niet te koop. Toch de stoute schoenen aangetrokken en aan de eigenaar medegedeeld dat ik Sietske graag wilde kopen. De vorige eigenaren wilde haar nog steeds eigenlijk niet kwijt, maar ze zagen wel hoe gek ik op Sietske was en wat ik in korte tijd met haar had bereikt (al veel minder angstig en inmiddels verkeersmak) en ze hadden door de MKZ crisis als boeren flinke verliezen geleden. Dus besloten ze haar toch aan mij te verkopen. Dat is nu bijna 11 jaar geleden en ik heb nog geen dag spijt gehad. Siets is echt helemaal mijn maatje en ik kan lezen en schrijven met haar.
5 jaar geleden hebben we ons huidige huis gekocht en kon ik Sietske aan huis houden, maar dan moest er natuurlijk wel een maatje bij komen. Ik wilde geen rijpaard erbij omdat ik geen tijd heb om twee paarden intensief te rijden en bovendien wilde mijn nichtjes die hier in de buurt wonen ook wel eens komen, dus een kleine pony was dan wel leuk. Via Markplaats kwam ik Trix tegen. In de advertentie stond dat ze kindvriendelijk was, maar dat wil ik wel eerst zelf zien. Dus nichtjes meegenomen toen we gingen kijken. En Trix bleek inderdaad erg kindvriendelijk te zijn dus mocht ze mee. Trix was 3,5 en nog onbeleerd. Op de toenmalige stal waar ik stond had ik een stalgenootje die klein van stuk was maar erg goed kon rijden en die heeft Trix voor mij ingereden. Zelf was ik eigenlijk geen fan van shetlander (bevooroordeeld door alle verhalen over eigenwijze, ontsnappende krengen die het kunnen zijn). Maar door bezig te zijn met Trix ben ik om. Ik merk wel dat ik bij haar heel consequent moet zijn maar wat een karakter. Zo slim, werkwillig, en een top uithoudingvermogen. Echt en toppertje (alleen soms jammer dat ze te klein is voor mij om op te rijden).
Ik roep wel eens dat mijn volgende paard een shetlander is maar dan 50 cm groter.
Inmiddels rijd ik graag TREC wedstrijden en begon ik te denken aan een opvolger voor de toekomst van Sietske. Ik wil niet meer een fries omdat ik de huidige friezen te veel op zwarte KWPN-ers met sokken vind lijken. Ik toch vaak merk dat ze al op vroege leeftijd uitvallen met beenproblemen, het karakter van de huidige friezen me ook niet meer zo aanstaat en ik soms toch een stukje uithoudingsvermogen mis bij lange ritten. Dus ging ik zoeken naar andere rassen. Mijn wensen daarbij zijn: Een robuust paard, cool in de kop maar niet sloom, Werkwillig karakter en een goed uithoudingsvermogen. Iets kleiner dan een fries en makkelijke efficiënte gangen waarbij je als ruiter ook makkelijk zit bij lange ritten. Potentiele rassen waren: Noordzweedse paard, Freiberger, Schwarzwalder fuchs, Groninger of een kruising tussen fries en fjord of fries en haflinger o.i.d.
En 3 weken geleden stuite ik op een Schwarzwalderfuchs merrie veulen die helemaal aan mijn wensenpatroon voldeed. In de drie weken dat ik haar nu heb blijkt ze echt het paardje te zijn dat bij mij past en zal ze in de toekomt een waardig opvolger voor de TREC wedstrijden van Sietske worden.

De keuze voor een paard heeft veel te maken met uitstraling en gevoel, wat mij betreft. Jeugdherinneringen en ervaring met verschillende rassen/typen ook. Als meisje kwam ik op de plaatselijke ponyclub met vele verschillende pony's in aanraking. Op m'n elfde vond ik in de buurt 2 verzorgpaarden, een fjord en een Kwpn-er. Er hebben op dat adres 4 verschillende fjorden gestaan, natuurlijk allen anders. De uitblinker van de fjorden had geen stamboom, mogelijk een kruising. Een geweldige ervaring voor een kind, helaas te vroeg overleden aan zandkoliek.

De KWPN-er werd mijn soulmate, heerlijk paard. Ik heb een Welsh cob hengst beleerd en vond zijn uitstraling erg mooi. Ik val schijnbaar op rondingen (mooie hals/billen/veel haar).

Nu ik zelf op zoek kan zoek ik een paardje met wat maat, maar niet te veel (ca 1.45-1.60). Groter niet, ik ben zelf ook niet al te lang.

Ik heb ook gekeken naar het noordzweeds paard, mooie kleuren en rondingen, maar moeilijk aan te komen!!

De keuze valt nu voor mij op een kruising, om zo hopelijk het beste van 2 rassen te krijgen. Ik ervaar in mijn werk als dierenarts de nadelen van doorfokken van rassen, genetische trechters met alle nadelen van dien (ook bij de Fries een probleem geweest!). Fokken binnen een kleine groep maakt een ras kwetsbaar, als snap ik goed dat mensen op een type vallen (doe ik zelf ook).Veel rassen zijn terug te voeren op oude rassen, die een natuurlijke selectie hebben ondergaan. Lijkt me heel gezond.

Wat is jullie ervaring met de verschillende rassen en hun probelemen/mogelijkheden?

Gelukkig zijn paarden die niet op 4 benen kunnen staan en een korte neus hebben niet erg in trek! Geen honden praktijken dus, of wel?

Stof tot nadenken, groetjes Jasja

zeker stof tot nadenken, ik werk met honden en maak helaas daardoor (wel minder dan jij verwacht ik) de problemen mee met de rashonden en vooral met veel lijn en inteelt.
Dat is ook 1 van de redenen dat ik wel durfde te fokken met de MM (mangalarga marchador), ik ben in brazilie nogmaals hierin bevestigd, de fokbasis is zo breed, enorme grote genenpoel, ik zeg niet dat er niets voor kan komen, maar de fokbasis is gewoon erg groot, waardoor je niet zo beperkt bent, lijn en inteelt komt nauwelijks voor.
Verder is er gefokt of karakter en gebruiksdoel en niet op uiterlijk en kleur, iets wat voor mij ook zeer belangrijk is.
Paarden die niet geschikt zijn om zich voor te planten, worden, of ruin, of draagmoeder of gaan naar de slager.
uiteraard word er ook op gangen gefokt, want het zijn tenslotte gangenpaarden, er word daar veel " gemixt", er zijn 2 gangen en een tussengang (media/centro), de batida is een diagonale gang en de picada is een laterale gang, deze gangen worden ook bewust door elkaar gefokt, om ze niet te, diagonaal te krijgen of te lateraal.

Nog steeds geloof ik ook onwijs in kruisingen en ik val op diverse paarden en types, in mijn jeugd ook diverse paarden en ponies gereden, van volbloed arabier, tot haflinger, fjord, fries, bels, kwpnner, zowel spring als dressuur gefokt etc, stuk voor stuk, nuttige ervaringen geweest.
Toen de 1e MM hier kwam, begon het fokken, toch weer te kriebelen, juist omdat ik wel echt geloof in dit ras (en in meerdere rassen hoor ).
Ik heb jaren met tamme ratten gefokt (zo'n 15 jaar) het zijn dan wel is waar geen paarden, maar heb op die manier wel veel geleerd over lijnteelt inteelt en door schade en schande, wijzer geworden.
ehm, beetje off topic geworden geloof ik, sorry

Hier beiden onbewust, en beiden mee in aanraking gekomen door andere mensen ...

Cobe heb ik leren kennen omdat een kennis van mij zei dat de eigenaresse nog iemand zocht om te helpen verzorgen & rijden en het zou een ideale pony voor mij zijn. Dus kennis gaan maken, gaan rijden en van het een kwam het ander

Boke is een manègepony geweest op de manège waar ik heel mijn jeugd heb doorgebracht. Eerder dit jaar zag ik hem toevallig op internet, hij stond op een opvangcentrum voor oude manègepaarden en ze zochten iemand die hem wilde adopteren. Ben toen met hen aan de praat geraakt, maar op dat moment was het niet mogelijk. Niet veel later had hij dan een thuis gevonden, alleen kreeg ik een paar maanden later een bericht dat ze hem gingen terughalen, dat z'n thuis toch geen echte thuis bleek te zijn. Toen ging de bal weer aan het rollen .. Cobe stond op dat moment op een andere plaats, de mogelijkheid voor een 2e paard was er .. Dus dan ga je hem eens bezoeken en tja .. Nu ben ik de praktische kant aan het regelen om hem naar hier te halen

Cobe is een New Forest en Boke een ??? Een Appaloosa ofzo? Ik weet alleen niet of ze die ook in kleine, vierkante formaatjes hebben

Jasja, er zijn wel vergelijkbare praktijken aan de gang als bij honden.
Een voorbeeld is de Welsh A. Er zijn hier pony's die lucht tekort komen (door de zeer korte doorgefokte hoofdjes) om ooit als rij- of menpony te dienen.

Dyonne schreef:

Jasja, er zijn wel vergelijkbare praktijken aan de gang als bij honden.
Een voorbeeld is de Welsh A. Er zijn hier pony's die lucht tekort komen (door de zeer korte doorgefokte hoofdjes) om ooit als rij- of menpony te dienen.

oei, dat is pittig ja, helaas, maar zodra men op extreme uiterlijkheden gaan fokken, gaat het zeker mis, heel erg jammer! zal vaak ook onbewust gebeuren helaas, ik ga nog maar even uit van het goede in de mens.

Ik heb heel bewust voor de highlandpony gekozen (doordat er in Nederland niet veel zijn, zou je er ook niet zo snel onbedoeld met eentje thuiskomen, hihi).

Mijn eerste verzorgpony was een shetlander, en die vond ik helemaal geweldig qua karakter/persoonlijkheid en uiterlijk. Toen ik als tiener een eigen pony mocht, wilde ik eigenlijk gewoon een grote shet (wilde wel graag kunnen rijden). Heb bij een handelaar in de buurt geïnformeerd naar IJslanders, maar die bleken veel te duur. Uiteindelijk bij een fjord uitgekomen die ik fantastisch vond. Hoewel Nimrod (mijn fjord) m'n grote liefde was, vond ik de meeste andere fjorden niet zo bijzonder. De shetlander bleef toch het ideaalbeeld, en dan vooral het meer oorspronkelijke type. Van eigenlijk alle ponyrassen vond ik dat ze inmiddels veel te veel in de richting van een sporttype werden doorgefokt, alles werd steeds sjieker en ieler. En ik vond juist dat massieve van de 'ouderwetse' koudbloeden zo leuk.

Na de middelbare school ben ik dier- en veehouderij gaan studeren, eigenlijk vooral omdat ik bij een advertentie in de Bit had gezien dat je daar je paard mee naartoe kon nemen, en ik bang was dat m'n ouders anders Nimrod zouden verkopen . Heb voor die studie een half jaar stagegelopen bij het Shetlandponystamboek en heb ook een tijd een stage gedaan bij de Transy Stud in Schotland, waar ze grotemaats shetlandpony's fokten. De eigenaar van die stoeterij jureerde ook bij keuringen. Niet alleen shetlandrubrieken, maar ook de Mountain & Moorland-shows, waarin de verschillende Britse inheemse ponyrassen tegen elkaar strijden. Daar zag ik voor het eerst een highlandpony (die overigens de rubriek ook won). Dat was echt een pony zoals ik vond dat een pony eruit moest zien, echt nog zo'n dicht-bij-de-natuurpony en met zo'n mooi, uitdrukkingsvol ponykoppie. Ik had toen Nimrod nog, dus het bleef op dat moment bij een foto maken van de highlandpony en verder dacht ik er niet bij na.

Pas jaren later, nadat ik Nimrod had moeten laten inslapen i.v.m. een fractuur en hoefbevangenheid , dacht ik weer aan die foto die ik had gemaakt. Ik zat toen met een vriendin te praten over of ik ooit nog een andere pony zou willen. Dus de foto opgezocht en besloten dat ALS er ooit een andere pony zou komen, het een highlandpony moest worden. Inmiddels was het internet al enorm gegroeid, dus in de periode daarna heb ik veel informatie gezocht over het ras en veel gelezen op forums waar fokkers actief waren. Een aantal jaar geleden werd op zo'n forum een groot paard te koop aangeboden, en bij de advertentie stond een foto waarop naast dat enorme paard een hele leuke grijze pony stond. Ik had de foto zelfs al doorgestuurd naar een vriendin en gezegd: Als ze nou die pony te koop hadden staan... En jawel hoor, een maand later kwam die pony te koop en dat was Dibble . Ben wezen kijken, maar eigenlijk was ik er al van overtuigd dat zij het moest worden. Probleempje was alleen dat ze drachtig was... Ik had wel de intentie om ooit te gaan fokken, maar dit was toch niet helemaal de bedoeling. Maar ja, het plan was toen om het veulen (Thyler) als een soort 'oefenveulen' te gebruiken en hem te verkopen. Maar de plannen zijn inmiddels veranderd. Als ik ooit nog met Dibble ga fokken zal het eenmalig zijn en dan ook om het veulen zelf te houden. En Thyler blijft natuurlijk gewoon :< .

Bij de highlandpony zijn ze trouwens ook erg alert op het vernauwen van de genenpoel. In de UK hebben veel fokkers hun eigen hengsten en ze ontvangen soms ook een klein aantal merries van derden. Na een tijdje worden de hengsten vaak verkocht of uitgeleend aan andere fokkers. In de UK zijn de stamboeken vaak ook 'losser' in het goedkeuren van hengsten; er wordt vrij veel belang gehecht aan het kritisch inzicht van de fokker zelf. Er zijn natuurlijk wel eisen waaraan de hengsten moeten voldoen, maar het proces van goedkeuring is minder gereguleerd dan in Nederland. Er zijn dus relatief meer goedgekeurde hengsten, waardoor je ook minder last hebt van 'modehengsten' die bepaalde jaren een groot deel van de merriepopulatie bevruchten. De reisafstand tussen merrie- en hengstenhouder speelt daarbij natuurlijk ook een rol. Er zijn maar heel weinig highlandponyhengsten via KI beschikbaar. Doordat de populatie van dit ras relatief klein is, mogen er per jaar ook maar heel weinig via KI verwekte nakomelingen van dezelfde hengst worden ingeschreven in het stamboek. Ik weet niet hoe het nu is, maar eerder mochten er jaarlijks per hengst 10 via KI verwekte nakomelingen geregistreerd worden.

Ik vind het trouwens altijd wel super om te zien hoe in Schotland de hengsten een gewoon paardwaardig leven hebben. Ze dekken nog natuurlijk en lopen gewoon samen met de merries in de heuvels. In de winter mogen ze vaak samen staan met de drachtige merries. Bij de shetlandponystoeterij waar ik stageliep hadden ze ook een weiland met alleen maar hengsten. Je zag goed dat er dan allemaal mini-'bachelor groups' van 2 hengsten ontstonden. De hengsten hadden 1 andere hengst met wie ze veel optrokken, en de rest negeerden ze eigenlijk. Ze kregen daar gewoon voldoende ruimte om elkaar te ontlopen, waardoor ze eigenlijk heel rustig samenleefden. Erg mooi om te zien!

Wieteke schreef:

Ik vind het trouwens altijd wel super om te zien hoe in Schotland de hengsten een gewoon paardwaardig leven hebben. Ze dekken nog natuurlijk en lopen gewoon samen met de merries in de heuvels. In de winter mogen ze vaak samen staan met de drachtige merries. Bij de shetlandponystoeterij waar ik stageliep hadden ze ook een weiland met alleen maar hengsten. Je zag goed dat er dan allemaal mini-'bachelor groups' van 2 hengsten ontstonden. De hengsten hadden 1 andere hengst met wie ze veel optrokken, en de rest negeerden ze eigenlijk. Ze kregen daar gewoon voldoende ruimte om elkaar te ontlopen, waardoor ze eigenlijk heel rustig samenleefden. Erg mooi om te zien!

ja heerlijk het, dat er nog fokkers zijn die zo hun paarden houden, ik geniet daar ook altijd onwijs van!

Net als Wieteke houd ik erg van ruige natuur-oer-pony's, vandaar mijn (heel bewuste) keuze voor de ijslander! Ik wist als meisje van een jaar of 15 al dat als ik ooit een paard zou kopen, het een ijslander moest zijn. Dat jaar ging ik naar 'Edda Huzid' in Voorthuizen, een ponykamp met alleen maar ijslanders. Ik wist nog niet eens wat tölt was: jaren later las ik mijn ponykampdagboek nog eens terug en realiseerde me toen pas dat ik had getölt zonder het te weten, want ik had geschreven "Hvika heeft een hele rare draf waarop ik niet kan lichtrijden". Wist ik veel ! De tölt was dus niet eens in eerste instantie de reden dat ik voor ijslanders koos, maar het was wel mooi meegenomen!

Al die jaren ben ik blijven dromen over ijslanders tot ik op mijn 28e een week op vakantie was in Dwingeloo, samen met een vriendin. Daar hadden we de hele week twee Fjorden tot onze beschikking om op te rijden. Er was daar ook iemand op vakantie die haar ijslander mee had genomen, tja, en toen werd het virus bij mij natuurlijk weer enorm aangewakkerd! Ik heb die vrouw de oren van haar hoofd gevraagd over onderhoud, kosten e.d. en heb zelfs een keer op haar Brana mogen rijden. Toen was ik natuurlijk helemáál verkocht. Om een lang verhaal kort te maken: een paar maanden later kocht ik mijn eerste ijslander Gydja, die ik drie jaar heb gehad. Algauw kwam er een afgespeend ijslanderveulen bij als gezelschap en een jaar later een IJslandse ruin (Randver) voor mijn man, zodat we samen konden rijden. Ik heb Gydja uiteindelijk verkocht omdat we qua temperament niet echt bij elkaar pasten (lees: ze had een instelling van kom-ik-er-vandaag-niet-dan-kom-ik-er-morgen-wel). Wel had ik inmiddels twee veulens met haar gefokt, waarvan ik er eentje, Fjara, had gehouden. Met haar heb ik in de loop van de jaren nog verschillende veulens gefokt en we hebben ook nog enkele paarden erbij gekocht.

We hebben in totaal 12 veulens gefokt, waarvan verschillende met eigen hengsten (we hebben twee dekhengsten gehad, van wie eentje zelfgefokt). De laatste jaren hebben we niet meer gefokt, omdat we wel erg veel paarden kregen en het verkopen me niet zo gemakkelijk afging :<. Nu hebben we nog het cluppie dat je hieronder ziet, waarvan Kría nog een kleindochter is van mijn allereerste merrie Gydja, en Saegola en Sefja achterkleindochters. We hebben nu zelfs voor twee maanden Gydja's achter-achterkleindochter Saela te logeren (dochter van Saegola). Gydja (wat 'godin' betekent) is ook vernoemd in onze stalnaam 'Gydjulind' (Godinnenbron) omdat zij de stammoeder is van onze fokkerij.

Wat fokken betreft heb ik in de loop der jaren een beetje afstand genomen van het fokbeeld dat heerst in het ijslanderstamboek. De trend is helaas (zoals in veel ponystamboeken) om steeds grotere en chiquere types te fokken met steeds spectaculairdere gangen (en als ze die niet hebben, wordt er wel 'geholpen' met extra gewicht aan ijzers en springschoenen ) en daar had ik behoorlijk genoeg van. Wij hebben nooit gefokt op gigantisch hoge knieactie e.d., maar op soepele, comfortabele gangen, fijne karakters en een goed exterieur.
Ook de trend in de ijslanderfokkerij om paarden met steeds meer temperament te fokken vind ik heel bedenkelijk. Een vlot paard is natuurlijk fijn, maar er zijn IJslandse hengsten met een 9 voor temperament, die alleen nog maar te rijden zijn door topruiters. De gemiddelde recreatieruiter kan zulke paarden helemaal niet meer aan. Maar onwetenden en beginners in de fokkerij denken er wel goed aan te doen om hun merries te laten denken door een hengst met zo'n 'goed' cijfer voor temperament.....
Maar goed, wij fokken toch niet meer en áls we dat ooit weer wel zouden doen, trekken we toch ons eigen plan, zoals we dat altijd gedaan hebben. En met heel leuke resultaten, al zeg ik het zelf !

Tegenwoordig geniet ik vooral van het onafhankelijke, zelfstandige karakter van onze ijslanders, hun mentaliteit van 'wij redden het wel!' Ze willen graag met je samenwerken maar je moet niet aan hun onafhankelijke 'spirit' willen tornen, want die maakt hen juist tot wie ze zijn: trots en OER!

Van de paarden die we nu nog hebben (zie het rijtje hieronder) hebben we Birki, Ánaegja, Frosti en Randver ooit gekocht, en Kría, Saegola en Sefja zelfgefokt. Een heerlijk harmonieuze kudde, waarvan ik er geeneen meer kwijt wil. De hele verzorging is best veel werk, maar ik geniet er ook ENORM van !

mooi marja, en ja, ik kan je helemaal volgen met je ideeën.
leuk zeg, 12 veulens gefokt. en ja idd heel jammer dat sommige mensen willen fokken met dieren die alleen door profs gereden kunnen worden, ik ambieer dat ook totaal niet.
je hebt ook echt een groep om trots op te zijn! ik geniet steeds weer van de filmpjes die voorbij komen.
grappig wat je verteld over de gangen, dat was ook niet mijn motivatie om toen voor jhumpa te gaan, het was echt het paard zelf, waardoor ik voor haar ging. Hoewel ik wel echt enorm van de gangen kan genieten.